PATAPON 1+2 REPLAY

PATA PATA PATA PON!

PATAPON, ik ken de game nog goed van de PlayStation Portable, maar de portable console zelf heb ik nooit gehad en dus de game ook niet. Ik heb het spel echter wel veel voorbij zien komen en nu de game ook naar andere platformen is overgezet, gebundeld met de tweede game, was het eindelijk de kans om me te verdiepen in deze actie adventure rythm game. Ik was benieuwd, maar ook best wel verrast.

De gameplay van het spel verraste me vooral, want ik kon nooit echt de exacte details peilen en beleven. Nu het dan eindelijk zover was, was ik toch best wel een beetje van m’n stoel geblazen, zowel positief als negatief. Laten we beginnen met het concept van de game; Patapons zijn wezentjes die reageren op trommels. Je hebt maarliefst 4 trommels tot je beschikking, verdeeld over de knoppen X, O en die andere twee symbolen die iedereen wel bekend zijn. Door een viertal combinaties te maken, bewegen Patapons of vallen ze aan. Maar gedurende je op het ritme leert bewegen en aanvallen, komen er ook andere skills voorbij die je kunt inzetten. Patapons hebben hun eigen klassen en skills. De Hatapon bijvoorbeeld kan in het midden van de groep met een vlag zwaaien en weer andere Patapons kunnen keihard de aanval inzetten, zoals de Yumipon. En zo is er ook de Tatepon die andere Patapons beschermt. Je kunt groepjes formeren, waardoor vooraan bepaalde Patapons lopen en achteraan weer anderen. Achteraan zet je logischerwijs de booschutters neer en vooraan de close-combat vechters met een zwaard. Je kunt wapens, verdediging en allerlei andere verbeteringen toewijzen en deze verdien je door levels te behalen. Je loopt in de levels van links naar rechts, en verslaat obstakels en opponenten door op de beat te lopen, vechten en te verdedigen.

Verouderd maar toch ook vernieuwend

Wat mijn direct opviel is de besturing, die simpelweg bestaat om het slaan op trommels met de knoppen op je controller en dit moet redelijk binnen het ritme. Je geeft ze hiermee commando’s, waarna de Patapons zelf ook weer gaan zingen. Op het moment dat ze zingen mag jij weer geen ritme opwekken. Je Patapons gaan boos kijken wanneer ze in de gaten krijgen dat ze een opponent binnen bereik hebben, dus dat helpt wel om na te gaan of je het gevecht aan kunt gaan of nog niet. Patapons hebben allerlei eigenschappen die je kunt verbeteren, waaronder damage, attack speed, bereik, maar ook resistance tegen de elementen. Er zijn maarliefst 400 wapens en gear die je kunt gebruiken om je Patapons mee uit te rusten. Vooral in het begin was het even wennen hoe alles werkte en hoe je basis precies werkt. Hier kun je namelijk nieuwe Patapons laten ontstaan, nieuwe levels starten en al je verbeteringen inzien.

Ook het starten van nieuwe levels voelt even ongemakkelijk in de World Map, aangezien het erop lijkt dat je dezelfde levels aan het spelen bent, maar toch progressie boekt door de landschappen heen in de verhaalmodus. Zo nu en dan wordt een level van een boss verhoogd en speel je dus praktisch hetzelfde level. Daardoor voelt het redelijk van hetzelfde aan. De controls werken op zich prima, maar toch voelt het quick-time-event-achtig, waardoor je eigenlijk jezelf afvraagt waarom men niet heeft gekozen voor turn-based-achtige-gameplay. Op een gegeven moment verveelt het vier keer op het ritme klikken wel een beetje, hoe uniek het element ook lijkt. De gameplay is daarmee een beetje verouderd in combinatie met de controls, waardoor het spel zowel uniek aanvoelt, maar toch ook qua mechanics wat verouderd. Op de een of andere manier lijkt de game niet met z’n tijd te zijn meegegaan en nog een beetje in de PSP-era te zijn blijven hangen met deze REPLAY.

Geweldig scherp, maar ook gedateerd

Wat allereerst opvalt zijn de geweldige graphics van de game, en dan heb ik het vooral over de setting. De bewegende ogen, of wat het ook mogen zijn, ‘ogen’ cute en dat wordt vooral ondersteund door het audio-effect dat erbij komt. De Patapons klinken als kleine kindjes die zingen en dat komt geweldig over. De constante zang wekt niet op de zenuwen, maar is eerder grappig en zelfs thuis in de woonkamer vond het gezin het een grappig element. De illustratieve graphics zien er prima uit en ogen echt als een soort van artwork. Toch zie je nog de PlayStation Portable-elementen terug komen in de user interface en HUD. De health-bar linksboven bijvoorbeeld, de controls onderin een zwarte balk en het feit dat niet alles haarscherp is, maken dat het spel er net niet perfect afgewerkt uitziet. De illustratieve graphics zijn echter wel van een hoog niveau en goed opgeschaald. Je hebt echter het gevoel dat het maximale er niet uit is gehaald, daar waar het alleen al met de UI/HUD al snel veel optimalisaties had kunnen bewerkstelligen. Het ziet er een beetje clunky en rommelig uit. Al met al, mogen we hier niet te veel op afrekenen aangezien het er in zijn totaliteit gewoon scherp en sfeervol uitziet.

Grote verschillen tussen deel 1 en 2 zijn er op het eerste gezicht niet. Een Paragate, Evolve upgrade trees en het kweken van Patapons werken net wat anders hier en daar maar over het algemeen voelen beide erg hetzelfde aan en zou je niet verwachten dat deel 2 ooit een opvolger is geweest. Je zult ongetwijfeld vele uren aan het spel besteden, maar wanneer je deel 1 hebt uitgespeeld, zul je niet heel veel nieuws ontdekken in deel 2. Het voelt meer als een expansion aan. Ik kon me in ieder geval heel wat uren vermaken met vooral deel 1. PATAPON 1+2 REPLAY is dan ook een welkome herintroductie van misschien wel de beste PlayStation Portable-franchise ooit. Dat een deel 3 er nog altijd niet is, is dan ook opmerkelijk. In ieder geval gaan we ervan uit dat dit een voorproefje is op een vervolg van de reeks!