Dat de Apocalyps eraan zit te komen moge duidelijk zijn, althans, als we de game- en filmindustrie moeten geloven. Ook over de wijze waarop de wereld ten onder zal gaan lijkt men het eens te zijn, namelijk een nucleaire oorlog. Hoe vervolgens ons bestaan eruit gaat zien staat echter nog flink ter discussie. De meesten denken dat we te maken gaan krijgen met een woestenij waar bijna niks meer kan leven en de mens gedwongen wordt onder de grond te leven. Bij Oil Rush gooien ze het op een ander fenomeen dat de Aarde op dit moment lijkt te teisteren. Het broeikaseffect heeft na de nucleaire oorlog de ijskappen laten smelten en daarmee de zeespiegel dramatisch verhoogd, waardoor er geen land meer over is om op te leven. Je zou verwachten dat de overgebleven mensen na zo’n ramp wel eens een keer zouden leren met elkaar om te gaan. Helaas is de toekomst die ontwikkelaar Unigine Corp. voorspelt niet heel anders dan hoe de wereld er nu uitziet. Gevechten blijven doorgaan en een van de belangrijkste redenen voor conflict blijft de verslaving aan olie.
De olie moet koste wat kost beschermd worden
Nu klinkt het alsof je met een aankoop van Oil Rush gelijk een reclamepraatje van Greenpeace gaat aanschouwen, maar dat valt gelukkig mee. Wel krijg je een redelijk interessant verhaal waarin je Kevin volgt, een jonge marinier bij de militaire organisatie genaamd The Sharks. Onder leiding van The Commander is het de bedoeling dat Kevin de olieplatformen in handen van de Sharks gaat beschermen van de rebellerende Raiders. Het verhaal is een beetje een bijzaak, maar weet met onder andere wat plottwists toch voor een geloofbare setting te zorgen. De ware kracht van Oil Rush zou hem echter in de opbouw van het spel zelf moeten zitten.
Unigine heeft gekozen voor een mengelmoes van strategiespellen met elementen van tower-defense games. Het heeft interessante potentie, maar de uitwerking ervan laat nog wel wat te wensen over. Verspreid over de maps in Oil Rush staan verschillende platformen die je moet proberen te veroveren met bootjes en luchteenheden. Olieplatformen zorgen voor de enige grondstof, terwijl de andere gebouwen je van eenheden voorzien. Dit alles gebeurt automatisch, zodra ze in jouw handen zijn en elke fabriek kan slechts een beperkt aantal schepen produceren. Het is dan ook niet zoals in traditionele strategiespellen dat je je leger onbeperkt kunt uitbreiden, in Oil Rush gebeurt dit juist door je territorium te expanderen. Het enige wat je kunt bouwen zijn verdedigingstorens die je om de eenheidproducerende fabrieken heen kunt plaatsen. Deze zou je dan ook gerust kunnen laten staan zonder troepen achter te laten. Dit geldt echter niet voor de olieplatformen en reservoirs. Hier zul je fysiek eenheden moeten plaatsen om ze te beschermen tegen de vijand.
Kat en muis spelletjes op het water
Het resulteert in kat en muis spelletjes waarbij je moet zien te voorspellen waar je wordt lastiggevallen en ook met sterk je legertjes op die locaties moeten zijn om te kunnen overleven. Je zult hier een balans in moeten vinden die ervoor zorgt dat je ook nog sterk genoeg bent om zelf aanvallen te lanceren en zo je territorium uit te breiden. De campaign speelt een beetje met verschillende elementen hieruit en dat zorgt voor leuke, maar ook mindere momenten. Zo zijn er nogal saaie missies waarbij je enige doel is om alle platformen op de kaart over te nemen. Toch kruipt er zo nu en dan een toffe missie tussendoor waarbij je bijvoorbeeld alleen maar een helikopter hebt die je in leven moet zien te houden terwijl deze wordt achtervolgd door een enorm vijandig leger. Andere stukken uit de campaign richten zich weer meer op het tower-defense aspect. Denk bijvoorbeeld aan het beschermen van een enkele basis tegen golven van vijanden, terwijl je alleen maar verdedigingstorens hebt om dit voor elkaar te krijgen. Met vier hoofdstukken van elk een stuk of vijf missies waar je zo’n tien tot dertig minuten per stuk aan kwijt kunt is het redelijk kort, maar het is zeker geen straf om er doorheen te spelen.
De negatieve kanten zul je echter ook snel tegenkomen. Je bent niet vrij om je troepen te plaatsen waar je wilt. Om het micromanagement tot een minimum te houden heeft Unigine ervoor gekozen om je eenheden niet individueel te laten besturen. Dit houdt in dat je bij het klikken op een basis gelijk alle troepen selecteert die daar omheen zwermen. Ze kunnen vervolgens alleen maar van platform naar platform verplaatsen. Op zich is ook hier nog niet heel veel mis mee, maar het probleem ligt hem in het feit dat je ze onderweg niet van bestemming kunt laten veranderen. Ze kunnen alleen maar teruggestuurd worden naar waar ze vandaan kwamen, totdat ze op hun bestemming zijn aangekomen. Regelmatig komt het voor dat het lijkt alsof een legertje van de tegenstander onderweg is naar een bepaald platform en dat je dus daar snel eenheden wilt hebben. Halverwege blijkt echter dat de tegenstanders toch naar een andere plek gingen. Dan kun je de eenheden niet snel van koers laten veranderen en zou je snel in de problemen kunnen komen. Wat hier ook niet bij helpt is dat Oil Rush bij sommige missies redelijk oneerlijk kan zijn. Denk je bijvoorbeeld alle productiefaciliteiten op de kaart te hebben gepakt, zodat je geen vijanden meer hoeft te verwachten, komen ze plotseling binnenvallen van buiten de kaart en zo je overgenomen gebied van de andere kant weer terugpakken. Deze dingen zorgen voor de nodige frustratie en daar had toch wat beter over nagedacht mogen worden. Hetzelfde geldt voor de manier waarop je de wereld overziet. Je kunt slechts een klein deel van de hele kaart overzien en niet helemaal uitzoomen. Hierdoor zijn je ogen de meeste tijd gericht op de kleine minimap, wat toch jammer is.
Unigine engine
Oil Rush draait namelijk op de Unigine engine, een nieuwe grafische engine die vooral voor prachtige wateren weet te zorgen in het spel. Grafisch is er dan ook weinig mis met het spel. Alle elementen worden goed gedetailleerd weergegeven en de framerate loopt stabiel. Een erg groot voordeel is dat de engine op meerdere platformen werkt, wat betekent dat de in deze review behandelde boxed version van Oil Rush ook speelbaar is voor Mac en Linux gebruikers. De Unigine engine biedt dus vele mogelijkheden. Helaas worden cutscenes dan weer gegenereerd met stilstaande beelden waarbij de tekst op belabberde wijze wordt voorgelezen door de stemacteurs. Met het geluid is het dan ook behoorlijk dramatisch gesteld. De muziek is totaal niet memorabel en het is vaak pas wanneer het een beetje spannend begint te klinken dat je überhaupt opmerkt dat het aanwezig is. Een gemiste kans wat dat betreft.
Toch is Oil Rush voor een eerste poging van de ontwikkelaar zeker niet een mislukking. De game bevat een aantal toffe elementen. Zo werkt de combinatie tussen strategie en tower-defense in grote lijnen gewoon goed. Het zorgt in ieder geval voor een afwisselende campagne. Oil Rush wordt echter ook geplaagd door wat mindere punten zoals het gebrek aan controle over je eenheden, de beroerde voice-acting en de muziek. Dit neemt niet weg dat het gewoon een vermakelijk spel is en eentje die voor slechts twintig euro de moeite waard is om eens te proberen. Voor Linux gebruikers is het al helemaal een geschenk uit de hemel, aangezien daar bijna geen games voor uitkomen.
