Wensen naar vroeger
Ik heb een wat curieuze relatie met de ‘Octopath Traveler’ serie. Beide delen heb ik geprobeerd en beide zijn games die ik in de basis fantastisch zou moeten vinden. Ik houd van JRPG’s en dan voornamelijk met een 2D stijl. De serie is zowat een blauwdruk van het genre en heeft voor geweldige remakes gezorgd. Deel twee vond ik al een stuk beter dan het eerste deel en toch verlies ik op den duur mijn interesse. Ik zie echter wel dat het goede games zijn en deel twee is voor velen een meesterwerk en had het concept van meerdere verhaallijnen vele malen beter uitgewerkt. ‘Octopath Travel 0’ heeft een heel andere opzet en is op veel vlakken een stap terug.
‘Octopath Traveler 0’ is een remake van de mobiele game ‘Champions of the Continent’. Een gratis gacha game voor mobiele telefoons en met verschrikkelijk veel content. Remake is hier een wat losse term, want de game is totaal anders geworden en grotendeels volledig opnieuw gebouwd. Er is meer content aan toegevoegd en de game is meer in lijn gemaakt met een standaard console JRPG. Je hebt nog steeds een flinke berg aan verschillende personages, maar ze worden nu meer in de loop van het verhaal toegevoegd aan je gezelschap. De structuur van het verhaal is nog wel redelijk hetzelfde als een mobiele game. Chapters zijn over het algemeen niet veel langer dan een uur en ideaal om even kort op te pakken.
De veranderingen ten opzichte van de andere delen is dat je nu niet met acht verschillende personages speelt, maar een eigen personage maakt. Je kiest je geslacht, huidskleur, je haar, je lievelingseten en een aantal persoonlijke bezittingen voor wat stat boosts en je wordt Orsterra ingeslingerd. Het kwaad is wederom ontwaakt en jouw idyllisch dorpje Wishvale wordt met de grond gelijkgemaakt door het leger van drie machtswellustige maniakken met magische ringen. De één is uit op zo veel mogelijk roem, een ander op pure kracht en de laatste wil gewoon geld. Een klein clubje overleeft de ellende en is tegelijkertijd uit op wraak en de wederopbouw van Wishvale. Je taken zijn gezet en aan jou de vraag wie je als eerst wil laten bloeden voor deze wandaden.
Die wederopbouw is een ander nieuw mechanisme in de serie. Het opnieuw bouwen van de stad is een essentieel onderdeel van het verhaal en staat vrijwel altijd als hoogste prioriteit op je lijst. Je verleid bewoners van andere dorpen om te verhuizen naar Wishvale, zorgt voor nieuwe handelsroutes, verbouwd groenten en zorgt voor allerlei randzaken zoals (pluim)vee. Het is een leuke toevoeging ook al maakt het uiteindelijk allemaal niet zo uit waar je de gebouwen en allerlei accessoires neerzet. Het verhaal van de wederopbouw is gekoppeld aan wat voor gedefinieerde opdrachten die je op zijn minst moet doen. Zolang je die doet zit je in ieder geval goed.
Dit is geen skeletor
‘Octopath Travel 0’ begint sterk, ijzersterk. De proloog is wat snelheid betreft fantastisch. De bad guys worden goed geïntroduceerd, combat is niet te moeilijk, maar ook zeker niet te makkelijk en audiovisueel zit het allemaal goed in elkaar. Grafisch gezien is het wel een duidelijke stap terug als je de game gaat vergelijken met deel twee of de remakes van ‘Dragon Quest’. Het is niet lelijk, maar wel een stuk waziger en veel assets missen nogal wat detail. Niets om je nog echt zorgen over te maken.
De problemen komen wat subtiel naar de oppervlakte. Zodra je achter die drie maniakken aangaat wordt het op een gegeven moment pijnlijk duidelijk dat ze allemaal weliswaar een andere achtergrond hebben, maar niet echt een andere persoonlijkheid. Daar komen later nog wat meer bad guys bij en daar geldt hetzelfde. Persoonlijk kan ik wel genieten van een bad guy die simpelweg door en door slecht is gewoon omdat het kan. Kefka van ‘Final Fantasy VI’ is er zo één en dat is in die hele serie misschien wel de beste van allemaal. In deze game is het echter wel tot het cartooneske aan en dat dan met meerdere achter elkaar. Ze zijn tot het bot gecorrumpeerd tot alle charme en humor eruit is gezogen. Het wordt zo een uitputtingsslag, want dat cartooneske kabbelt vooral in het middelste deel van het verhaal door.
Triviale traveler
Datzelfde geldt voor gevechten. Die begonnen in de proloog ijzersterk en gaven genoeg voldoening en items om ze niet te skippen. Dezelfde mechanieken van de vorige twee delen zijn overgenomen met een aantal extra’s om het wat unieker te maken. Ieder monster heeft een aantal zwaktes die je kan misbruiken en als je dat vaak genoeg doet breek je ze en krijg je een aantal gratis aanvallen. Met het boost mechanisme kan je vaker aanvallen of je speciale aanvallen sterker maken en het hoofdpersonage heeft nu een extra super kracht om heel veel te helen of een hele sterke aanval te doen.
Het grootste verschil is dat je in totaal acht personages tegelijkertijd op het strijdveld kan hebben. Dat klinkt natuurlijk geweldig. Acht verschillende personages die allemaal hun eigen krachtige aanvallen uitvoeren om monsters omver te blazen. Een power fantasy van heb ik daar. De keerzijde hiervan is echter dat die grote hoeveelheid aan personages in combinatie met het aantal zwaktes van monsters combat wat triviaal maakt. Ieder personage heeft twee verschillende wapens en sommigen hebben nog wat spreuken van een bepaald element. Je hebt dus vrijwel altijd wel meerdere personages om zelfs de zwaktes van bazen te blijven misbruiken. Later in de game rouleren die nog wel eens, maar de meeste zijn voornamelijk zwak tegen zwaarden, bijlen en/of speren en laten daar nou net bizar veel van je personages over beschikken. Je bent dus vooral bezig met het langzaam wegmeppen van grote levensbalken terwijl een baas je een beetje stom zit aan te kijken.
Dat alles maakt van ‘Octopath Traveler 0’ echter geen slechte game. De proloog is geweldig en het laatste deel van het verhaal evenmin. Daar wordt de moeilijkheidsgraad een stuk opgevoerd en wordt de opstelling van je party een stuk belangrijker. Het middelste deel is alleen zo een sleur dat je je kan afvragen of het wel de moeite waard is om een kleine 40 uur (het hoofdverhaal is ongeveer 60 uur lang) te spenderen aan constant hetzelfde voor een goed einde. Er zitten erg leuke momenten tussen als personages in je dorp met elkaar willen praten, maar ook deze hebben tussenpozen van meerdere uren. Dat maakt ‘Octopath Travel 0’ een game met geweldige momenten, maar het is geen geweldige game.
Had ook wel verwacht dat ze een keer met een minder vervolg zouden komen.Heb deze gehaald omdat ik een fan ben en de minpunten voor mij ok zijn.