NEO: The World Ends With You

I’m pinning

Vandaag is het exact veertien jaar geleden dat Square-Enix The World Ends With You losliet op de DS. Een game met het winkelcentrum van Shibuya en dito jeugdcultuur als inspiratie. De game werd geprezen door de originaliteit, de grafische stijl en de gameplay die op ieder moment weer nieuwe elementen in je gezicht wierp. Ikzelf vrat het op als een Brabander die worstenbroodjes tijdens carnaval vreet. De game gebruikte alle functionaliteiten die de DS aanbood en was een volledig losstaande game. Niet vreemd dus dat het zo lang heeft geduurd totdat er een vervolg is. Natuurlijk, jarenlang waren er aanwijzingen door verscheidene remakes en de aanwezigheid van de personages in Kingdom Hearts. Nu is het dus eindelijk zo ver. Was het het wachten waard? Niet voor iedereen, maar voor de fans? Absoluut.

NEO: The World Ends With You speelt zich drie jaar af na het origineel. Net zoals het origineel staat het spel van de reapers centraal. Een genadeloos spel dat zich afspeelt in een alternatieve dimensie van Shibuya. Onze twee nieuwe hoofdpersonages, Rindo en Fret, komen daar door omstandigheden in terecht en worden geforceerd om deel te nemen. Doen ze dat niet dan worden ze beide definitief uit de realiteit gewist. De Reaper’s Game, zoals dat spelletje heet, bestaat uit een volledige week met iedere dag één nieuwe centrale opdracht en een aantal kleine opdrachten die gedaan dienen te worden om van het ene district naar het andere district van het centrum te komen. Denk dan aan meerdere “noise” (de vijanden in het spel) verslaan, een bepaalde puzzel in de omgeving oplossen of een aantal vragen beantwoorden die te maken hebben met Shibuya. Bewegen gaat ditmaal in een volledige 3D-omgeving waardoor de makers al hun creativiteit de vrijheid hebben kunnen geven om deze te gebruiken als speeltuin.

Ondanks dat het zo lang is geleden dat het eerste deel is uitgekomen heeft NEO: The Worlds Ends With You een directe connectie. Het is niet zo extreem dat je het verhaal niet zal begrijpen als je het eerste deel niet hebt gespeeld. Echter is het wel zo dat genoeg gebeurtenissen meer aan zullen spreken als je de achterliggende personages beter kent. De motieven kunnen bijvoorbeeld een beetje vaag zijn en je hebt natuurlijk de nodige fanservice. Mocht je je daar een beetje druk over maken. Neem dan vooral de moeite om een korte samenvatting van het plot door te nemen. Vergeet dan vooral Another Day niet, want dat is hetgeen waar deze game direct op inspeelt.

Het verhaal van NEO: The World Ends With You zelf voorziet genoeg plotwendingen om je aandacht bij de les te houden. Ondanks dat de originaliteit er wel een klein beetje vanaf is. Het is voornamelijk aan het begin op bepaalde punten zelfs een herhalingsoefening. Wie zijn de reapers, wat is het spel, hoe zijn we hier terecht gekomen en wie zijn de andere spelers. Daar focust de game zich in het begin volledig op. Dan zou je denken: “Agh, dat is maar een paar uur.” Nou, nee, NEO: The World Ends With You is qua verhaal ongeveer twee tot drie keer zo lang. Die paar uur zijn dus al snel een kleine tien uur. Het duurt ongelooflijk lang tot het verhaal pas echt op stoom komt en nieuw terrein betreed. Gelukkig wordt het gedragen door interessante personages die op een geloofwaardige wijze met elkaar omgaan. Ze slaan af-en-toe wel echt op hol en blijven maar doorratelen over triviale zaken om de karakters uit te diepen. Hetgeen wat door de presentatie, stilstaande plaatjes zonder voice acting, op den duur een beetje saai wordt. Een beter woord heb ik er helaas niet voor. Het eerste deel had hier tevens last van. Er wordt wel wat meer gedaan met de grote van panelen, karakters die in- en uitschuiven, verscheidene tekenstijlen en veel meer verschillende plaatjes van de personages.

Eten, knokken, mode en meer eten

Zoals we allemaal wel weten had de Nintendo DS een touchscreen. The World Ends With You maakte daar gulzig gebruik van tijdens het knokken. Zo veel zelfs dat bijna iedere type aanval op een andere manier gebruik maakte van dat arme schermpje dat zo wat kapot ging tijdens het spelen. Swipen, tikken, vasthouden, figuren maken, etc. Je kon het zo gek niet verzinnen of de game deed het. Nou heeft de Switch natuurlijk een touchscreen, maar de PS4 niet. Het hele battle system diende dus herzien te worden om op ieder systeem speelbaar te blijven. Dat is aardig gelukt door meer personages in je team te proppen met specifieke aanvallen. In de praktijk functioneert dit als korte afstand, lange afstand, healing, ondersteunende aanvallen en speciale aanvallen. Dit doe je door knoppen in te houden, knoppen met een bepaald ritme in te drukken, op een bepaald moment een actie inzetten, enzovoorts. Dit verwerkt zich tot het maken van een juiste combinatie van aanvallen en dat zijn er door de gigantische hoeveelheid legio. Timing is uitermate belangrijk om de moeilijkere gevechten succesvol te beëindigen. Al helemaal als je gevechten gaat koppelen door meerdere vijanden tegelijkertijd aan te vallen. De opvolgende worden dan namelijk lastiger en geven vervolgens naderhand meer items. Het is geen directe vertaling van het eerste deel, maar voor wat er mogelijk is met het vorige systeem is dit zowat één van de weinige manieren om het werkzaam te maken en tegelijkertijd niet te ver af te wijken. Het enige wat wel eens tegenwerkt is de camera in combinatie met het targeting systeem. Die wordt wel eens dronken, zodat je geen flauw idee hebt waar je nou echt mee bezig bent.

De moeilijkheidsgraad en opties hiervoor waren tevens iets waar de eerste game haar originaliteit liet zien. Je hebt de standaard easy, medium, hard en ultimate (very hard). Dit is daarbij uitgebreid met de mogelijkheid om je teamlevel op ieder moment te verlagen, zodat je hoeveelheid HP een duikvlucht neemt. Het is nog steeds mogelijk om alleen de noodzakelijke gevechten te doen. De serie werkt met een scanning mechanisme waarmee je zelf kan bepalen of je wel of niet het gevecht wilt aangaan. Je kan er dus altijd voor kiezen om gevechten simpelweg niet te starten en direct naar de opdracht te hollen. Opvoeren van je statistieken wordt dan weer gedaan door voedsel te eten of mode items te kopen. Voedsel eten is, op een aantal punten in het verhaal na, niet verplicht en de mode items kan je in principe volledig naast je laten liggen. Het is uiteindelijk aan jou om ervoor te kiezen of je de game wel of niet moeilijker te maken.

Dan heb ik het nog niet eens gehad over het vrijspelen van de echt interessante mogelijkheden. Vrijwel ieder karakter in het verhaal wordt na een aantal ontmoetingen toegevoegd in je sociale netwerk. Heb je de juiste verbindingen gemaakt dan kan je deze vrij kopen met friend points om zo weer een extra dimensie op de gameplay te storten of om simpelweg meer items te kunnen kopen bij een bepaalde winkel.

Jamming

Als laatst wil ik het nog even kort hebben over de soundtrack en de graphics. Twee elementen die fans van het eerste deel zeker kunnen waarderen. Ondanks dat de graphics er op de PS4 niet heel fantastisch uitzien is de stijl nog steeds herkenbaar naar het grote scherm gebracht. Tijdens het rondlopen in Shibuya ziet het er allemaal een beetje flets uit met weinig gedetailleerde textures en veel grote open vlakken. Karakters zijn nogal hoekig en wederom niet echt gedetailleerd. Dit komt de chaos tijdens gevechten wel ten goede, aangezien de speciale effecten je dan om de oren vliegen. Niemand zal zich er waarschijnlijk veel aan storen, want het is niet persé lelijk. Wat meer detail was wel wenselijk gewenst.

De soundtrack daarentegen is vanouds fantastisch. The World Ends With You was één van de weinige games met een soundtrack waar veelvuldig gebruik werd gemaakt van lyrics. Dat doet NEO: The World End With You dus ook. Het past bij de setting en er zitten weer een aantal tracks tussen die je zonder problemen tussendoor of tussen het sporten aan kan zetten.

Het moge duidelijk zijn. Na veertien jaar moeten wachten is NEO: The World Ends With You een geslaagd vervolg geworden. De game zit zo vol content dat je er makkelijk tientallen uren over kan doen om echt alles gedaan te hebben. Dat met meerdere opties om de game aan te passen naar je eigen speelstijl en je hebt voor bijna iedereen wel de juiste combinatie. Voor fans van het eerste deel? Verplichte kost. Voor fans van JRPG’s? Verplichte kost. Voor mensen die helemaal niets met JRPG’s hebben? Probeer het een keer. Wellicht dat deze game je zal verbazen.