De afgelopen drie maanden leken een cadeautje te zijn van de lieve race goden. We zijn al behoorlijk in onze nopjes gelegd met Forza 7, Project CARS 2 en Gran Turismo Sport. Deze drie titels zijn voor de arcade racers wellicht wat te serieus. Voor hen was het dan ook wachten op de volgende grote titel waar keihard scheuren en de rem vergeten het belangrijkste is. Need For Speed: Payback kon die titel worden. De eerste trailer was vrij spectaculair en de ontwikkelaar beloofde een langere game met een langer verhaal. Dat laatste was zeker niet gelogen, aangezien een gemiddeld persoon tussen 15 en 20 uur bezig zal zijn met de campagne. Het haalt nergens het niveau van het spektakel van The Fast and the Furious (waar het overduidelijk op gebaseerd is) en sommige personages lijken wel alsof ze van een andere planeet komen, maar het doet zijn ding en zorgt voor genoeg reden om door te spelen. Het zijn de randzaken die de ervaring op den duur behoorlijk verzieken. Met als dieptepunt het walgelijke en ronduit beledigende upgradesysteem.
Op naar de top van de voedselketen
De eerste indruk is echter vrij goed. Je mag meteen met één van de drie hoofdpersonages met een dikke auto midden in de stad een race beginnen. Iedereen heeft uiteraard stoere praatjes en er is pompende muziek op de achtergrond. De eerste race is er één met een geweldige actiescene, zoals we hadden verwacht. De sfeer zit er goed in en het Need For Speed gevoel is direct aanwezig. Natuurlijk gaat niet alles volgens plan en voordat je het weet sta je met je schoenen in de modder en moet je je weer naar boven werken. Het is een standaardverhaal over wraak en hebzucht. Je moet je teamleden weer bij elkaar rapen en je racekunsten bewijzen bij verschillende personen. Ieder persoon beheert zo zijn eigen discipline en dat is waar je drie hoofdpersonages over verdeeld zijn. Tyler is gespecialiseerd in races en drag races, Mac is gespecialiseerd in offroad races en drifts, en als laatste Jess. Jess is hier de bijzondere eend in de bijt, want zij is namelijk de “runner.” Dit betekend praktisch dat zij degene is die de politie het makkelijkst kan vermijden en uitschakelen. Met deze drie personages en vijf disciplines probeer je uiteindelijk weer bovenaan de voedselketen te komen. De normale Need For Speed zaken dus. Het verhaal zelf is dan ook niet direct storend. Het zijn de personages in dat verhaal en de actiescenes, hetgeen waar de marketing maximaal op gokte, die het uiteindelijk de kop kosten. De drie hoofdpersonages zijn gelukkig nog enigszins te verdragen. De zijpersonages zijn daarentegen af en toe echt te over de top. Het hoeft niet te serieus te zijn, maar een klein beetje meer geloofwaardigheid zou geen overbodige luxe zijn.
Wat is er dan mis met de actiescenes? Deze zijn volledig scripted en nemen de controle van je af zodra het interessant wordt. Rijdt door een aantal checkpoints, schakel wat auto’s uit, cutscene, rijdt door meer checkpoints, schakel nog meer auto’s uit, rijdt met je auto langs een gigantische vrachtwagen, cutscene en rijdt weer door wat checkpoints om te ontsnappen. Tijdens deze missies krijg je niet de mogelijkheid om zelf creatief na te denken. Direct langs de vrachtwagen rijden bijvoorbeeld? Vergeet het maar deze jaagt namelijk met meer dan 200 kilometer per uur over de snelweg, totdat je een bepaald punt hebt bereikt. Dit geldt ook tijdens de politie achtervolgingen. Deze zijn niet meer dan een aantal checkpoints waar je doorheen moet rijden terwijl je wordt gebeukt. Als je het laatste punt hebt bereikt lijkt de politie te stoppen bij het dichtstbijzijnde tankstation en ben je succesvol ontsnapt. Deze achtervolgingen lijken daardoor ook gekoppeld te zijn aan bepaalde missies, want tijdens het vrij rondrijden is er geen politie te bekennen.
Gokken in tune-up shops
Voor het verhaal speelt men natuurlijk geen arcade racer. Hoofdmoot is uiteraard het scheuren over nauwe straten in dikke bolides, het kopen van nieuwe en het upgraden hiervan is hetgeen waar menig arcade hart harder van gaat kloppen. Het adrenaline gevoel wat je krijgt door met een flinke dot nitro door de bocht te driften. Zoals praktisch alle andere delen voelt dit goed. De handling is het typische ‘niet remmen, maar gas erop’ gevoel. Drifts zijn makkelijk te maken door een scherpe bocht te maken. Al-om-al valt hier weinig over te zeggen. Deze is vrijwel hetzelfde als alle andere delen in de serie.
Nieuwe wagens kopen en deze upgraden of customizen is echter een volledig ander verhaal. Laat ik bij het begin beginnen. Missies geven heel, maar dan ook echt heel erg weinig geld. Voor een gemiddelde auto moet je al snel 8 tot 10 missies doen om genoeg geld te ontvangen. De verscheidene collectibles en andere activiteiten, zoals speed traps en jumps, verspreid over de kaart geven nog minder geld. Het kopen van een nieuwe auto gaat dus gepaard met het veelvuldig overdoen van oude missies die ondertussen met twee vingers in je neus te halen zijn. Heb je dan eindelijk een nieuwe auto gekocht en wil je dat deze er toch net wat anders uit moet zijn? Een andere koplamp bijvoorbeeld? Doe eerst maar eens een hoop speed traps en jumps om deze vrij te spelen. Heb je ze vrij gespeeld? Schaf die andere kleur koplamp dan ook maar weer even aan voor een belachelijk hoge prijs. Het customizen is dus al een behoorlijk gat in je financiën. Het upgradesysteem is nog erger. Iedere auto heeft zes onderdelen (in de vorm van kaarten) die je kan vervangen. Deze onderdelen zijn te koop in tune-up shops met een roulerende inventaris. Iedere 10 minuten wordt deze aangevuld met nieuwe / andere veelte dure onderdelen. Zit er niks tussen wat je kan gebruiken? Pech, wacht maar 10 minuten of ruil drie onderdelen in voor “part tokens”, zodat je een nog grotere gok kan wagen in een slotmachine. Dit allemaal is volledig willekeurig en de enige manier om dit proces te versnellen is door shipments (een “coolere” naam voor lootboxes) te winnen. Shipments kunnen namelijk een vrij hoge som geld of part tokens geven. Shipments krijg je door verscheidene dagelijkse challenges (denk aan tegen verkeer aanrijden, net langs verkeer te rijden, etc) te doen, je reputatie te verhogen of door deze te kopen met speed points. Hoe kom je aan speed points? Kopen met echt geld. Het systeem is nog het meeste te vergelijken met het kopen van een pak Pokémon kaarten. Je koopt speed points met echt geld, vervolgens koop je een shipment en dan maar hopen dat er iets tussen zit wat je kan gebruiken. Het hoort niet thuis in een single-player campagne. Persoonlijk vind ik het oprecht zonde dat dit erin zit. De willekeurigheid van het systeem lijkt zo te zijn bedacht puur om extra geld te verdienen.
Audiovisueel prima
Verder is Need For Speed Payback audiovisueel prima. De soundtrack is een mix van rap, rock en wat experimentele genres zoals turntablism (DJ Shadow) en downtempo (Bonobo). Sommige nummers komen vreemd genoeg wat vaker voorbij op de radio, maar er is voor iedereen wel wat aanwezig. Grafisch imponerend het niet echt. Ik ben persoonlijk best wel wat pop-ups, onstabiele framerates en textures die verlaat inladen tegenkomen. De auto’s zien er geweldig uit en de omgevingen zien er op wat groffetextures na goed uit. Het is in één woord, voldoende.
Need For Speed Payback is voor mij een spel met twee gezichten. Het speelt goed, ziet er prima uit en is bij vlagen zeer vermakelijk om te spelen. Het matige verhaal met haar irritante personages en artificiële actiescenes kan ik nog negeren. Het upgradesysteem daarentegen niet. Het is onnodig complex met veel te veel verschillende soorten munteenheden en een tactiek die letterlijk uit mobile games getrokken is. Vind je dat of grinden voor onderdelen niet erg? Dan haal je een degelijke arcade racer in huis. Anders kan je het beste met een gigantische boog om dit spel heen rijden.
