De Nintendo Switch begint door het touchscreen de plek te worden voor point-and-click-spellen, zelfs meer dan de PC. In 2018 kwam de Nederlandse ontwikkelaar HomeBearStudio met de point-and-click adventure Nairi: Tower of Shirin en zes jaar later borduurt de ontwikkelaar vrolijk verder op het verhaal met Nairi: Rising Tide. Het is niet cruciaal om het eerste deel te hebben gespeeld door een korte samenvatting, maar het helpt zeker als je al iets meer weet over hoe de diepe wereld en het hoofdpersonage Nairi werkt. Achter de schattige en iets kinderlijke stijl zit namelijk een erg uitdagende puzzelgame verstopt.
Een grote stad
Beide delen spelen zich af in Shirin, een enorme stad met verschillende wijken, gebieden en inwoners. In het eerste spel werden de ouders van Nairi ten onrechte gearresteerd waarna zij onder moest duiken. De game gaat direct verder waar het eerste deel ophield en bevat een ingewikkeld politiek plot tussen de arme en rijke inwoners. Het verhaal start met Shiro, wiens vader in de Raad van Shirin zit samen met de vader van Nairi. Later schakelt het perspectief weer over naar Nairi, en proberen de twee kinderen terug te keren naar de wijk waar de rijke inwoners vertoeven. Onderweg krijgen ze te maken met corrupte inwoners, opstanden, ontvoeringen en mysterieuze magische krachten.
Het verhaal is zoals je al kunt merken niet erg simpel en kan daardoor ook soms lastig te volgen zijn. Rising Tide introduceert een hoop nieuwe personages, waardoor je goed moet opletten. De game bevat erg lange dialogen en je merkt dat je hier heel veel aan het klikken bent om een beetje snelheid te houden in het verhaal. Waar veel andere point-and-click spellen de dialogen aan de kortere kant houden om de speler niet onnodig vaak dezelfde dialogen te laten lezen, ligt de focus hier meer op een diep verhaal vertellen. Dit zorgt zeker voor een rijkere wereld die gebouwd wordt, maar klik je per ongeluk iets aan, wat je al eerder hebt aangeklikt, dan krijg je zonder probleem weer alles voorgeschoteld. Iets meer samenvatten hier en daar zou het verhaal een stuk duidelijker maken en de speler sneller op het juiste pad sturen.
Voice-acting wordt gemist
De lange dialogen en de grote hoeveelheid erg mooie tekeningen zorgen ervoor dat de game wat weg heeft van een graphic novel. De gesprekken zijn schattig en veel van de personages zijn wat aan de jonge kant. De game behandelt serieuze thema’s zoals corruptie en klassenstrijd terwijl je vrolijk op zoek bent naar het volgende voorwerp. Wat opvalt, is dat het spel geen voice-acting bevat en hierdoor een grote kans mist om de wereld nog meer te verrijken. De gesprekken zijn hierdoor erg stil en het bevat zelfs geen geluidseffectje als de tekst tevoorschijn komt. Je hoort hierdoor veel de knop die je moet indrukken om naar de volgende tekst te gaan. Voor een game met een sterk verhaal en gedetailleerde tekenen voelt dit als een groot gat in het geheel.
Tijdens het verkennen van Shirin verschillen de puzzels tussen erg simpel en flink uitdagend. Zo moet je een touw gebruiken wat je net hebt gevonden om bij een raam te komen of moet je ineens een reeks aan ingewikkelde combinaties maken tussen een koffiemaler, ingrediënten en voorwerpen verstopt in de achtergrond. De balans is hier soms ver te zoeken, waardoor je als speler soms flink lang vast kunt zitten. Als je het touchscreen gebruikt dan krijg je ook niet makkelijk te zien wat wel en niet interactief is. De voorwerpen kunnen ook erg goed verstopt zitten in de omgevingen. Soms is wild tikken de enige oplossing en dat is jammer. De muntjes die verstopt zitten in de omgevingen zijn het moeilijkst op te pakken via het touchscreen. Hier moest ik helaas soms terugvallen naar de cursor die je met de analoge stick bestuurt.
Tips en een gereedschapsriem
De echte uitdaging zit in de kerkers, waar de puzzels nog complexer zijn. Hier worden dialogen tot een minimum beperkt en draait het om hersenkrakers. Je zult hier vaker moeten schakelen tussen verschillende ruimtes, onderdelen oppakken, uit elkaar halen en heel veel oplossingen uitproberen. De puzzels in de kerkers waren dan ook de eerste waar ik echt vastzat. De game bevat gelukkig een vogeltje wat je extra hulp kan geven. De tips geven niet meteen het antwoord, maar sturen je wel in de juiste richting. Je wordt hier dus flink uitgedaagd en als het je lukt om een puzzel op te lossen zonder hulp dan geeft dat extreem veel voldoening.
Een leuke nieuwe mechanic is een gereedschapsriem die je aan het begin vrijspeelt. Hiermee kun je voorwerpen combineren tot nieuwe voorwerpen. Dit wordt slim ingezet van koffiemalers tot aan sleutels voor de kerkers. Helaas werkt niet alles zonder problemen, zo kwam het een paar keer voor dat de cursor volledig verdween of dat een voorwerp niet selecteerbaar is. Het wisselen tussen ruimtes loste het vaak op, maar dit kan soms voor wat extra frustratie zorgen.
Conclusie
Nairi: Rising Tide is een degelijke opvolger van Tower Of Shirin. De grafische stijl bevat nu nog meer details en het verhaal en de wereld bevat veel diepgang voor een game met kinderlijke personages. De puzzels zijn slim ontworpen en de diverse gereedschappen worden hier slim ingezet. Het is dan ook erg jammer dat het verhaal soms flink moeilijk te volgen is en de dialogen aan de lange kant zijn. De makers weten in ieder geval de spellen op een spannende manier te eindigen en het maakt ons nieuwsgierig wat het volgende deel ons gaat brengen.
