De populaire titel My Little Universe heeft miljoenen downloads op iOs en Android en maakt nu de sprong naar de Nintendo Switch. Een game die op het eerste gezicht draait om het ontdekken van diverse planeten, vechten met monsters, het verzamelen van materialen en het opbouwen van een eigen nederzetting. Maar na tientallen uren te hebben doorgebracht in deze game kan ik zeggen dat deze beschrijving niet geheel klopt. My Little Universe heeft meer gemeen met een idle game, waar je weinig hoeft te doen, dan een avonturen game. En ondanks dit feit kan dit nog wel eens één van mijn favoriete games zijn van dit jaar voor onderweg.
Neergestort op een planeet
In My Little Universe bestuur je een vrolijk oranje poppetje en strand je met je raket op een kleurrijke planeet. Je komt terecht op een klein kaal eilandje opgedeeld in zeshoekige vakjes. Meer dan een paar bomen en heel veel water zie je niet. Je begint het eilandje rustig te verkennen. Terwijl je langs een boom loopt, begint het poppetje spontaan te hakken. Dit levert je een paar stukken hout op, die je toevallig kunt inleveren aan de rand van het eiland. Een extra zeshoekig vakje komt tevoorschijn en geeft je toegang tot iets meer bomen. Na dit een paar keer meer gedaan te hebben, ontdek je steeds meer van wat er op de planeet te vinden is. Nieuwe huisjes, monsters, gereedschappen en heel veel meer materialen speel je op deze manier langzamerhand vrij. Dit is wat in de kern de game is en er zal in de tientallen uren daarna erg weinig veranderen of bijkomen. En toch blijf je de game spelen, want je wilt heel graag weten wat het volgende zeshoekig vakje te bieden heeft.
De besturing van de game is hierdoor ook erg makkelijk. Je hoeft je poppetje alleen maar heen en weer te bewegen om hem aan het werk te zetten. Aan het begin van de game wordt er gevraagd of je het poppetje automatisch wilt laten hakken of dat je dit met een druk op de knop wilt doen. De tip hier is om dit zeker niet uit te zetten, want je zult anders duizenden keren een knop moeten indrukken. Het poppetje wisselt automatisch naar het juiste stuk gereedschap. Ben je op rotsen aan het inhakken dan pakt hij een pikhouweel, kom je een monster tegen dan een zwaard en loop je langs een boom dan gebruikt hij een bijl. Met elke slag vliegen de materialen om je oren en het geluid wat dit maakt heeft het meeste weg van de blokjes in de Lego games. Het klinkt en voelt goed en dit maakt het lekker rustgevend om deze game te spelen. Je hoeft er weinig bij na te denken, je hoeft alleen maar te onthouden hoeveel materialen je nodig hebt voor het volgende vakje. De gehele game is een lange grind om steeds meer grondstoffen te verzamelen en de makers hebben dit wonderbaarlijk vermakelijk gemaakt.
Sterren en sleutels
Het moment dat je een nieuw materiaal tegenkomt, heb je in veel gevallen weinig nodig om de volgende vakjes vrij te spelen. Maar met elke nieuw vakje gaan de aantallen omhoog en kunnen er zelfs combinaties van verschillende materialen nodig zijn. De vakjes zijn vooraf bepaald en het level design is hier erg goed. Je zult net altijd genoeg plekken om je heen hebben om relatief snel aan de materialen te komen en de hoeveelheden worden niet zo gek dat je de game meteen wilt neerleggen. Het helpt ook zeker dat er tussendoor diverse kleine extra’s verstopt zijn en je beloond wordt om alles te verkennen. Op elke planeet kun je sterren vinden die je een nieuwe outfit oplevert. Je moet sleutels vinden om deuren te openen en zul je ook je gereedschappen moeten upgraden om ze sneller en beter te maken. Je kunt zelfs materialen omsmelten om zo nog meer materialen te verzamelen.
Elke planeet bevat een klein aantal dungeons waar je op dezelfde manier nieuwe vakjes vrij moet spelen. In veel gevallen wordt je aan het eind beloond met een gevecht met een groot monster of toegang tot een bron van een nieuw materiaal. Het vechten met deze monsters gebeurt deels vanzelf, maar je moet toch nog een beetje opletten dat je niet te vaak geraakt wordt. De monsters zijn sterk en let je niet op dan kan dit je einde betekenen. Doodgaan in deze game is gelukkig geen ramp. Je zult een klein stukje opnieuw moeten bewandelen en je behoudt al je verzamelde materialen. Het kan voorkomen dat vijanden te sterk zijn en dan zul je toch echt je zwaard, wapenuitrusting en hoeveelheid leven moeten upgraden. Het upgraden is dan ook zeker niet optioneel en voordat je naar de volgende planeet gaat, is het verstandig om alles zo ver mogelijk te upgraden.
Tientallen uren
De game is grafisch gezien simpel maar kleurrijk. Alles draait soepel en de laadtijden tussen de dungeons en planeten zijn lekker vlot. Het grootste minpunt is dat na een paar planeten de balans van de hoeveelheid materialen af en toe kwijt raakt. Je moet soms ver op zoek gaan naar de materialen die je mist. Niet elke planeet is even interessant, maar zelfs na meerdere planeten kan de game je nog steeds verrassen met kleine nieuwe mogelijkheden, vijanden of mini-puzzels. Je kunt de game met drie andere vrienden spelen en dit maakt de grind wat minder eenzaam. Maar tijdens het spelen kom je er al snel achter dat je weinig met elkaar te maken hebt. Voor mij komt de game toch echt tot zijn recht als een singleplayer ervaring.
My Little Universe is een game waar je een groot aantal uren in kunt steken. Na tientallen uren ben ik nog geen eens halverwege. Het is een game waar je weinig hoeft te doen of bij na te denken. Je verzamelt constant materialen en de makers hebben het verzamelen en inleveren van deze materialen tot een erg plezierige ervaring weten te maken. Het is niet een game die draait om vechten of het bouwen van een nederzetting. Je speelt elke keer weer een nieuw zeshoekig vakje vrij. Als je een game zoekt waar je onderweg lekker wat (of veel) tijd in wilt steken zonder moeilijkheden, dan is My Little Universe een echte aanrader.
