Rondvliegende ledematen.
Mortal Kombat is als die oude bekende die je iedere keer op miraculeuze wijze weer eens tegenkomt ergens in een supermarkt. Je verwacht het niet altijd meteen, maar je bent altijd weer blij om diegene weer tegen het lijf aan te lopen. Met als hoogtepunt die ene avond waar je je weinig van kan herinneren. Dat was Mortal Kombat (die uit 2011). Een soort van reboot die de volledige tijdlijn weer zo een beetje opengooide. Mortal Kombat XI doet dit een klein beetje over door een Elder God te introduceren die de tijd beheerst. Handig uiteraard, want dat geeft ontwikkelaar NetherRealm alle mogelijkheden om volledig los te gaan met de volledige serie. Dode personages kunnen immers weer tot leven worden gebracht en jonge personages kunnen hun oudere variant tegen het lijf lopen. Het had zonder moeite een all star versie kunnen zijn. Dat is grotendeels gelukt en vooral wat gameplay betreft kan deel XI zich meten met de beste fighters op de markt. Het is echter alles eromheen dat het spel de glans geeft van een veelte dure set schoenen die je eigenlijk niet aan wilt trekken.
Mortal Kombat XI begint sterk. Je krijgt alle bedenkbare modi die je verwacht en dan nog een paar meer als toetje. Alle gebruikelijke modi zoals een arcade, versus, tutorial (die overigens uitstekend is), online en een gigantische story modus zijn van de partij. 25 speelbare karakters en een Mount Everest aan unlockables. Wat content betreft kom je absoluut niets tekort, want er wordt gretig gebruik maakt van allerlei cosmetische zaken die je op allerlei manieren kan vrij spelen.
Stop de tijdlijnen in een blender.
NetherRealm staat natuurlijk vooral bekend om het kunnen vertellen van goede verhalen in een fighter. Iets wat nogal zeldzaam is gezien de essentie van het genre. Hoe draai je immers een goed verhaal heen om personages die elkaar om ieder kleinigheidje de grond in trappen? NetherRealm doet dat met bombastische tussenfilmpjes, personages die elkaar om de haverklap provoceren en een plot dat zo uit een gemiddelde zaterdagochtend tekenfilm getrokken zou kunnen zijn. Het blijft pulp, maar wel heerlijke pulp.
Het verhaal in Mortal Kombat 11 draait om Kronika, the Keeper of Time. Kronika is een beetje boos op Raiden, omdat hij zich niet aan de voorgestelde regels van de tijdlijnen houdt. Haar oplossing is om de volledige geschiedenis te wissen en een nieuwe te maken zonder Raiden. Zodra ze start botst het heden met het verleden en komen de jongere varianten van meerdere personages hun oudere zelf tegen. Perfect gegeven om dan bijvoorbeeld de slechte Scorpion uit het verleden tegen zijn bekeerde zelf uit het heden aan te laten lopen of een jonge Jax te laten knokken tegen de gepensioneerde oude. Het is op-en-top vermaak met hier en daar wat tussenfilmpjes die net wat te lang zijn. Er zijn een twaalftal hoofdstukken met ongeveer vijf gevechten. De gevechten zelf zijn nogal kort. Vaak niet langer dan een minuut of twee misschien drie. Met een volledige speeltijd van ongeveer vier tot vijf uur zit je dus eigenlijk procentueel meer naar filmpjes te kijken dan dat je aan het spelen bent.
Towers of frustratie.
Het verhaal is lang niet het grootste stukje content van de singleplayer. De torens (de arcade modus) zitten er weer in met twee varianten. De standaard torens met een aantal gevechten en een eindbaas en de zogeheten Towers of Time. De Towers of Time is de bulk van de singleplayer. Constant roulerende torens die je belonen met cosmetische items. Deze modus is waar de game volledig de mist ingaat. Het algemene gameplay element van deze torens zijn de alsmaar veranderende set aan regels. Deze regels maken het vechten met regelmaat net zo leuk als met je blote vuist op een bakstenen muur slaan. Een kleine greep van regels zijn irritaties die het vechten iets lastiger maken. Een groot deel maakt het vechten echter onmogelijk of simpelweg niet leuk. Zo zijn er rondvliegende raketten die jou verschrikkelijk veel schade aanrichten, maar dwars door de tegenstander heengaan, vergiftigingen waardoor je leven als een idioot achteruit holt of zelfs personages die je tegenstander assisteren door bommen te gooien. Heel vaak zijn deze wel te counteren, maar de tactiek die je daarvoor dient te gebruiken maken het vechten veel minder leuk. De balans is simpelweg zoek, totdat je één van de vele eenmalige consumables gebruikt die je bijvoorbeeld immuun tegen gif maken. Deze consumables krijg je willekeurig door allerlei andere zaken in het spel te doen. Dit hele mechanisme had een uiterst verslavende modus kunnen zijn. Vooral ook omdat je door de torens de grootste hoeveelheid aan unlockables vrij speelt. Het komt echter zelden voor dat je daadwerkelijk iets krijgt wat je echt wilt hebben. Zaken zitten verstopt achter bepaalde tijdsloten waardoor er momenten voorkomen dat je niets kan winnen voor je favoriete personage. Gepaard met het gebrek aan balans voelt het vaker alsof je tegen het systeem vecht dan voor je plezier.
De nieuwe Krypt werkt in dit geval ook niet helemaal mee. Voorheen was de Krypt een soort schatkamer waar je met een degelijk tempo zaken vrij speelde voor je karakters. De Krypt is nu overladen met consumables voor de towers. Met geluk krijg je af en toe iets voor je personages. Het overgrote deel wat je vrij speelt stop je daarentegen waar direct ergens anders in zonder enige voldoening.
Liters bloed.
Maar hoe is het vechten zelf? Een evolutie van de vorige fighters van NetherRealm en wellicht het beste dat Mortal Kombat ooit heeft gekend. De nadruk ligt veel meer op je momenten uitkiezen, het gebruik maken van de omgeving en positionering. X-Ray aanvallen kunnen voortaan alleen uitgevoerd worden door een bepaalde hoeveelheid aan aanvallen uit te voeren met een specifieke klap aan het eind. Ze zijn niet meer automatisch uit te voeren door een knoppencombinatie. Daardoor zijn ze veel unieker en worden gevechten minder vaak onderbroken, doordat ze onderdeel zijn van een combo. Fatal blows zijn in de plaats gekomen als een soort super aanval die alleen uitgevoerd kunnen worden als je leven onder een bepaalde hoeveelheid is gekomen. Een fatal blow kan maar eenmaal in een heel gevecht gebruikt worden waardoor enige strategie nog vereist is. Er is sowieso net wat meer nadruk op strategie. Gevechten zijn iets trager en combo’s korter. Het is een terugkeer naar de wat methodische gevechten van de oudere delen in de serie. Het geeft alles net dat beetje meer impact zodra je iemand met het nodige bloedvergiet tegen een truck of kandelaar aan duwt. Dat alles er tijdens gevechten ook nog eens fantastisch uitziet komt de game alleen nog meer ten goede.
Mortal Kombat XI is tegelijkertijd de beste en meest discutabele fighter die ik de afgelopen jaren heb gespeeld. Het vechten zelf voelt met ieder personage goed, er zijn voldoende personages, de online modus werkt zonder problemen en er zijn voldoende modi om je uren bezig te houden. Het is de volledige schil eromheen die de gehele ervaring een zure nasmaak geeft. De Towers of Time (de bulk van de singleplayer) zijn dermate frustrerend dat ze het vechten met regelmaat totaal vergallen. Was de balans hier anders geweest dan was dit één van de beste fighters van deze generatie. Op het moment is het echter een goede fighter die uit kan groeien tot een uitstekende. Tenzij je vooral interesse hebt in enkel de online of local multiplayer, want wat vechten betreft zit het zeker goed.
