In de maneschijn
Momodora is voor fans van het metroidvania genre waarschijnlijk geen onbekende. Gestart in 2010 als een meer rechttoe rechtaan arcade platformer en binnen korte duur uitgegroeid tot een volwaardige titel in het genre. Het is ondertussen wel al een kleine negen jaar geleden dat de vorige in de serie is uitgekomen. ‘Moonlit Farewell’ is zowel de laatste game in het verhaal als de laatste titel in de serie.
In het verhaal staat Momo centraal. Een priester van Koho die op pad wordt gestuurd om een magische bel te vinden die gebruikt kan worden om demonen op te roepen. Het is een flinterdun verhaal dat echt alleen maar dient om een conflict te creëren, zodat je die kan oplossen. Daar stond de serie ook wel een beetje om bekend, want deze draait vooral om de gameplay. Het maakt verder ook niet echt uit of je andere delen in de serie hebt gespeeld. Mocht je toch interesse hebben in het verhaal van de vorige games, in het begin krijg je een berg aan notities die de gebeurtenissen kort samenvatten.
Gezien de duur van de game, het kostte mij een kleine vijf uur om bij de eindbaas te komen, krijg je al snel upgrades waardoor exploratie een stuk fijner wordt. De standaard loopsnelheid van Momo is nogal traag en je hebt nog geen toegang tot fast travel. Na een klein uur heb je echter al een double jump en een dash. Die ga je ook gebruiken ook, want voor je die hebt ben je totaal niet mobiel en voelt de game zelfs een beetje onhandig om te besturen.
Dat geldt niet voor combat. Combat is vanaf de start responsief, snel en uitdagend. Vooral de bazen kunnen behoorlijk lastig vallen als je niet voorbereid bent of je upgrades bijhoudt. Dat doe je door alle omgevingen volledig te verkennen om allerlei bessen en bloemen te vinden die je statistieken verhogen. Er zit geen leveling systeem in deze game dus je zal het echt moeten doen met die statische upgrades. Je kan nog wel opzoek gaan naar kaarten en companions. Kaarten geven je extra modifiers die bijvoorbeeld vuur toevoegen aan je wapens of je lange afstandswapen sterker maken. Er zitten geen kaarten tussen die de combat volledig veranderd, maar de toevoegingen zijn gevarieerd genoeg om mee te experimenteren. Companions geven je weer periodiek extra life, vallen aan of lopen rond om je te helpen met de omgevingen te ontdekken.
Indrukwekkende bossfights
De parels in het maanlicht zijn de bossfights. De game ziet er vrijwel altijd goed uit, maar tijdens bossfights tovert de game redelijk indrukwekkende pixel art op je scherm. Gigantische sprites en veel effecten die tegelijkertijd afgevuurd worden. Gevechten zijn net iets dynamischer als in andere titels. Bij de één wordt je bijvoorbeeld onderbroken, doordat er plots een andere demon midden in het gevecht besluit om maar mee te vechten. Bij een andere gaat het precies andersom, want die start terwijl er al een gevecht bezig is. Er zijn maar weinig bossfights die zo maar beginnen. Er is altijd wel een unieke situatie.
‘Momodora: Moonlit Farewell’ is een game die ik het beste kan omschrijven als kort, maar krachtig. Het is een culminatie en verreweg de beste in de serie. De game doet verder alleen niet veel unieks. Het is een metroidvania pur sang. De wereld zit goed in elkaar, de pixel art ziet er fantastisch uit en de bossfights zijn een waar spektakel. De upgrades zijn alleen niet echt origineel en de soundtrack ben je na het spelen alweer volledig vergeten. Er zijn betere games in het genre te vinden, maar als je van het genre houdt is dit geen slechte toevoeging voor je collectie.
