Leef het leven
Het leven is veel te kort; Vooral in MINABO – A Walk through Life. Het spel neemt je mee door het leven. Het leven draait om relaties, communicatie en voortplanten. Dat is precies wat je in deze game onder andere zult doen. Maar je leven kan zomaar binnen ‘n kwartier voorbij zijn, of nog sneller als je het helemaal verneukt. Wat houd jou gelukkig en daarmee letterlijk op de been?
Je begint de game als zaadje dat uit de grond komt. Je bent een Minabo die uit de grond komt. Je hebt ouders en begint direct volop met leven. Dit leven bestaat uit vooruit lopen. Je beleeft de jaargetijden sneller of korter door te kruipen en al snel kun je lopen. Het spel draait ‘mainly’ om 3 eigenschappen die je moet zien te onderhouden; Physical contact, Intimacy en Belonging. Je moet deze allen in stand houden om te overleven in deze lastige wereld. Maar je hebt ook andere characters die rondlopen en dezelfde eigenschappen hebben. Je kunt middels Vierkantje, Driehoekje en Rondje kiezen wat je met een ander personage interactief zult doen. Ga je met ze praten? Dan gaat je intimiteit omhoog, maar het kan zijn dat het andere karakter helemaal geen behoefte heeft aan gesprekstof. Dan gaat je balkje weer omlaag. Je kunt zelfs relaties met andere characters krijgen, uiteraard niet met je ouders. En je kunt ook dieren ‘petten’, of zelfs hoofddeksels verzamelen, zoals een pet die weer verschillende verbeteringen brengen. Al lopend gaan de jaren in sneltreinvaart voorbij en voor je het weet ben je al 60 en loop je kreupelend vooruit, nog altijd relaties onderhoudend. Maar let op, want je naasten gaan dood, maar de grafsteen van jezelf kan ook zomaar tevoorschijn komen…
Dit alles werkt allemaal zeer simplistisch. Je kunt met de L1-trigger door de karakters die je tegen komt scrollen en zien hoe het staat met hun behoeften. Soms kun je ze pleasen, soms worden ze boos en kun je een tegenreactie geven welke ook weer invloed heeft op je gevoel. Het spel kent een free-to-play modus die je vrijspeelt wanneer je de eerste 5 quests vrij speelt. Maar voornamelijk zul je bezig zijn met de maarliefst 25 quests die de game je biedt, en dat zijn er nogal wat kan ik je zeggen. Je hebt bij elke quest meerdere doelen. Dit kunnen zijn het overleven van 50 jaren, het hebben van 3 vrienden of het op de wereld zetten van meerdere kindjes. Elke relatie kent zo z’n eigen degradaties en moet soms flink onderhouden worden. De quests zorgen er steeds meer voor dat je door moet lopen en het leven moet leven, waardoor je niet stil kunt blijven staan en rustig alles kunt doen. Zo nu en dan krijg je zelfs power-ups waarbij je specifieke karakters of juist jezelf kunt voorzien van extra levensjaren of verbeteringen of juist nadelen. Irritant zijn deze soms wel wanneer ze net verschijnen als je een dier aan het ‘petten’ bent. Dan knalt ineens je riempje aan het dier los en kun je weer opnieuw proberen het dier voor je te winnen. Soms krijg je ook beslissingen voor de kiezen waarbij je zelfs iemand moet vergiftigen en dood kan laten gaan. Het spel stelt je dan ook op de proef door soms lastige morele beslissingen te maken.
Zet je aan het denken
Ik moet bekennen; Het spel zet je best wel even aan het denken. Als je alle jaargetijden in vogelvlucht op de achtergrond aan je voorbij ziet gaan, en je verdriet meemaakt van naasten die je verliest, komt al snel de vergelijking met het echte leven. Je ziet ouderen vertrekken en nieuwe kroost tevoorschijn komen. Het leven is eigenlijk veel te kort en bestaat eigenlijk ook veelal uit het opbouwen en vooral onderhouden van relaties, werken (dat zit dan weer niet in de game) en alles wat daarnaast komt kijken. Het is interessant dat men de verrassingsfactor in heeft gestopt waardoor ineens naasten kunnen verdwijnen. Het korte rouwproces bij de grafsteen zorgt ervoor dat je daar even stil bij kunt staan en dan al snel weer verder gaat met je leven, zoals dat tegenwoordig eigenlijk ook een vereiste lijkt te zijn in deze maatschappij. Verder moet je rekening houden met de leeftijd van de personages naast je. Je kunt bijvoorbeeld geen relatie opbouwen wanneer je maar 5 jaren oud bent. Je zult dus eerst een vriendschap op moeten bouwen en wanneer men er klaar voor is rond de 25ste een relatie opbouwen en vervolgens kindjes krijgen. De game vertelt je ook geregeld in wat voor fase van het leven je jezelf bevindt. De gameplay van de game is zeer maar dan ook zeer simplistisch, want je bent eigenlijk balkjes groen aan het houden en relaties aan het onderhouden. De verschillende quests en taken zorgen er echter voor dat je focus wat weerlegt wordt naar de verschillende karakters die je zult aanspreken en waarmee je contact zult hebben. Op zich komt het uiteindelijk wel neer op veel van hetzelfde. Of je dan ook de game volledig uit zult spelen betwijfel ik.
Wat deze game zo karakteristiek maakt zijn vooral de supervrolijke en kleurrijke graphics en de goede achtergrondmuziek die gevarieerd weet te blijven, maar toch ook weer van hetzelfde. De jaargetijden worden schitterend uitgebeeld met vallende bladeren, sneeuw, weer groeiende bladeren aan de bomen en vervolgens het zonnetje dat weer op komt zetten. De UI is overzichtelijk en duidelijk, al is het selecteren van het juiste karakter soms een kriem die te veel tijd kost. Qua inhoud lijkt de game fors met 25 quests die je voor de kiezen krijgt, maar omdat de gameplay zo eenvoudig simplistisch is, zul je het spel waarschijnlijk wel al eerder gezien hebben. Minabo is dan ook een spel dat je tussendoor even lekker doorspeelt en dan weer ‘n tijdje zult laten liggen, om later weer op te kunnen pakken. Het concept is uniek en verfrissend, maar ook wel weer dermate eentonig dat het tamelijk snel zou kunnen vervelen. Al met al wil ik het spel zeker niet al te negatief in het daglicht zetten, gezien de vooral positieve ondertoon die het wat mij betreft weet uit te stralen. Daarnaast weet het zelfs nog een licht moreel besef op te wekken bij mij, dat eigenlijk best wel bijzonder is voor zo’n speelse titel als deze. Ik zou zeggen: Geef het eens de kans en leef dat leven en haal alles eruit wat erin zit! Want het is maar kort…
