Marvel’s Guardians of the Galaxy

Slecht functionerende familie

Had iemand ooit gedacht dat de Guardians of the Galaxy zo bekend zouden worden? Het enige wat ik me herinner, toen de eerste film werd aangekondigd, was de volgende kreet: “Wie zijn deze vreemde karakters?” Ik had nog nooit van ze gehoord. Verassend genoeg is de eerste film één van mijn favoriete Marvel films. Avengers in de ruimte, ik vrat het op alsof het een Bossche bol van Jan de Groot was. Niet vreemd dat Eidos Montréal na Avengers met een game komt gebaseerd op deze groep. De grootte van de groep is een perfect ingrediënt voor een actie avontuur en het constante onderlinge gemekker zorgt voor een ideale niet functionerende familie. Daar gaat de game fantastisch mee om. De gameplay daarentegen, tja, daarover later meer.

The Final Countdown

De whiplash die we hadden bij Avengers is verdwenen. We weten ondertussen dat we niet hoeven te verwachten dat de game is gebaseerd op de films. Dat Star-Lord er anders uitziet dan Chris Pratt voelt niet meer zo vreemd aan als bij de allereerste trailer van die andere Marvel game. De game is gebaseerd op de comics. Geen probleem, zo lang je dat maar een beetje in je achterhoofd houdt. Daarbij, die associatie is naar een kleine twee uur spelen al weg, doordat het acteer- en stemwerk van ieder lid van zeer hoge kwaliteit is. Drax (de grappigste van het stel) is vlijmscherp met super droge opmerkingen, Rocket is de bekende hyperactieve vooral niet wasbeer, Groot is…Groot, Gamora neemt nog steeds alles te serieus en Peter Quill is die altijd positieve aardbewoner met een oneindige vloot aan pop referenties. Door de botsende persoonlijkheden klapt het uiteraard meerdere malen tijdens het avontuur en er zijn dialogen tussendoor die daardoor oprecht grappig zijn. Je moet er natuurlijk wel van houden en sommige gesprekken worden op den duur nogal vermoeiend, maar het punt is, het script is verschrikkelijk goed. Aan het eind heb je dan ook echt het gevoel alsof iedere individuele guardian is gegroeid.

Niet alleen de gesprekken onderling blijven boeien. Het hele verhaal en voornamelijk de setting heeft genoeg wendingen om je bij de les te houden. Het ene moment loop je rond op een onbekende planeet met allerlei plateaus die lijken op gigantische paddenstoelen, een half uur later loop je een middeleeuws kasteel in en weer twee uur later vlieg je rond tussen het puin van meerdere schepen. De game maakt gebruik van een onmogelijke hoeveelheid kleuren en ziet er negenennegentig procent van het verhaal uitstekend uit. Waar het echter de bal pakt en deze probleemloos het stadion uittrapt is de soundtrack. De awesome mixtape zit niet één op één in de game. Het komt wel in de buurt. Niet alleen zit Europe er bijvoorbeeld in, Rick Astley ook. Het helpt allemaal mee om een geweldige sfeer neer te zetten die bij het dwaze avontuur van dit bij elkaar geraapte zooitje aan kibbelende karakters past.

Never Gonna Give You Up

Dan de gameplay… wat ijzersterk en gevarieerd begint wordt al snel herhalend en later zelfs redelijk vervelend. De “minute to minute” gameplay is prima. Het principe van een vuurgevecht, stukje lopen met wat verhaal en een puzzeltje tussendoor hoeft niet per se slecht te zijn. Het is hetgeen wat er tijdens die stukken gebeurd bepaald of het het waard is om door te spelen. Het lopen terwijl alle personages elkaar belachelijk maken is door het script fantastisch. Het zijn de vuurgevechten en vooral de puzzels die na langdurig spelen wat saai worden.

Je bestuurt enkel Peter Quill die rondrent met twee zogenaamde elemental guns. Je hebt een standaard schot, vier elemental types, een viertal speciale aanvallen en een melee aanval. Je mede guardians kan je opdrachten geven om een speciale aanval uit te voeren. Bommen gooien met Rocket, zeer sterke aanvallen uitvoeren met Gamora, stagger aanvallen met Drax en Groot is een ondersteunend personage die vijanden tijdelijk kan uitschakelen. Alle speciale aanvallen hebben natuurlijk een cooldown en de AI van iedere guardian is verder voldoende, zodat je niet constant hoeft te babysitten.

Klinkt als voldoende materiaal om de combat redelijk gevarieerd te maken, toch? Ergens wel, ware het niet dat de tactieken van vijanden zelf nogal saai zijn. Er is redelijk weinig variatie in type vijanden en de compositie verandert niet. Paar snipers (die nooit fatsoenlijk te lokaliseren zijn), een aantal vijanden met korte afstandswapens, een bruut en als je geluk hebt iets wat het meest weg heeft van een healer. Gebruik het juiste element van Star-Lord, laat Drax zijn ding doen en vervolgens Gamora. Af-en-toe zijn Groot en Rocket nodig om een groepje zwakkere vijanden tegelijkertijd te doden. Quick Time Eventjes tussendoor om met een kort filmpje een vijand volledig de grond in te trappen en je hebt alles wel zo een beetje gehad. In het begin valt dat niet zo op. Later in de game wordt het wel redelijk duidelijk dat je eigenlijk de hele tijd hetzelfde aan het doen bent tijdens gevechten. Is dat slecht? Niet altijd, maar de game is lang genoeg dat het na een kleine vijftien uur een beetje gaat vervelen. Er is nog een huddle techniek die dienst doet als een soort algemene boost van alle karakters. Ik had echter nooit echt het gevoel dat ik die nodig had. Deze zorgt ook enkel voor dat je statistieken een boost krijgen en je cooldowns korter. In de essentie veranderd er dus nog steeds niet veel aan de combat.

Dat geldt overigens ook voor de puzzels. Iedere guardian heeft een bepaalde vaardigheid die je tijdens het rondlopen kan gebruiken. Zo kan Groot bruggen maken, Drax grote objecten verplaatsen, Peter Quill kan met zijn elemental guns water bevriezen of gaten dichtvriezen en Rocket deuren hacken. Puzzels zijn daarentegen niet veel meer dan je verplaatsen van locatie A naar locatie B. Waar je naartoe moet weet je meteen. Het vergt dus enkel dat ene element in de omgeving vinden waar een guardian zijn of haar vaardigheid kan gebruiken om met een flinke detour uiteindelijk naar locatie B te wandelen. Alle type puzzels ben je in de eerste paar uur al tegengekomen. De trucjes worden daarna op exact dezelfde manier herhaald.

Daar had ik trouwens nog wel wat problemen mee. Niet omdat ik de weg niet altijd kon vinden, maar omdat de game met regelmaat weigerde om een actie uit te voeren. Het alom bekende “schuifelen door nauwe ruimtes” triggerde lang niet altijd, totdat ik een checkpoint laadde en gelukkig weer verder kon. De andere guardians zijn buiten combat ook nog een stukje sterker, want ze zijn constant aan het teleporteren als je even niet oplet. Het is geen ramp, maar het is wel klungelig als Rocket van meters achter je plots recht voor je neus staat.

Guardians of the Galaxy is een erg vermakelijk avontuur met veel plot wendingen, bijzondere locaties, een fantastische sfeer en grappige gesprekken. Ondanks dat allemaal is het tegelijkertijd een terugblik naar de tijd toen je zelf nog in een studentenhuis woonde en samen door één deur gaan onmogelijk was. Kom je voor de sfeer en het verhaal, dan zit je met deze game goed. Verwacht echter geen diepgaande gevechten of puzzels. Daar doet de game in principe net voldoende. Vraag je je af of deze game beter is dan Avengers? Door de dynamiek tussen de personages en het verhaal is die dat zeker. Het bewijst maar weer dat het tijdperk van singleplayer games nog lang niet ten einde is.