Nieuw verhaal, nieuwe personages
Verhaal-gedreven games worden steeds populairder. Life is Strange toont al jaren dat dit soort titels, waarin keuzes impact maken, goed vallen bij gamers. Dit soort titels worden vaak gezien als een soort van films waarin je lekker kunt ontspannen, zonder intensief je hersenen te laten werken bij allerlei snel geweld en actie. Niet gek dus dat Square-Enix komt met een vervolg op Life is Strange True Colors en de titels die daarvoor al uit zijn gekomen. Wij gingen eerder al aan de slag met de eerste chapters uit de game, waarna we de volledige game konden spelen. Is dit genre nog springlevend, of wordt het leven onderhand wel uit dit soort games geblazen? Dit spel is in ieder geval een kwestie van leven en dood.
Max Caulfield, fotograaf-in-residence aan de prestigieuze Caledon University, vindt haar beste nieuwe vriendin, Safi, dood in de sneeuw. Vermoord. Om haar weer tot leven te wekken, probeert Max de tijd terug te spoelen – een kracht die ze al jaren niet meer heeft gebruikt… Hierdoor opent Max de weg naar een parallelle tijdlijn waarin Safi weliswaar nog steeds leeft, maar ook nog steeds in gevaar is! Ze kan deze tijdlijnen bezoeken op specifieke, vaste plekken door een soort van portalen die zich openen. Max begrijpt dat de moordenaar binnenkort opnieuw zal toeslaan – in beide versies van de werkelijkheid. De kracht van Max is dus om tussen parallelle tijdlijnen te kunnen wisselen. Met de Pulse kan ze bepaalde gebeurtenissen beïnvloeden, bewijsstukken chanteren en zelfs informatie inwinnen om bepaalde keuzes beter te kunnen maken. Het is een geweldig aspect van de game, waarmee je langzaam meer te weten komt over wat er is gebeurd met haar vriendin Safi.
Veel verhaal, weinig gameplay
De gameplay van de franchise is nooit heel veelzijdig geweest, maar het maken van morele keuzes en het interactief omgaan met objecten en elementen in de omgeving maken dat het spel erg toegankelijk is. Max is als karakter een lief meisje dat vrij verlegen lijkt, maar vooral ook zeer nieuwsgierig, soms zelfs misschien een beetje ‘te nieuwsgierig’. Als persoonlijkheid springt ze er niet echt uit en dat is ook wel redelijk te merken qua ambiance. Het verhaal van het spel komt namelijk interessanter over, dan het hoofdpersonage zelf. Je volgt allerlei social media tijdens het spel, waaronder berichten op je telefoon, Crosstalks en taken die je kunt uitvoeren. Ook maak je allerlei foto’s op belangrijke momenten, welke je kunt uploaden naar je socials. Het voegt allemaal niet heel veel toe aan het verhaal, en leidt vooral af van de kernpunten van de game want je wordt echt dood gegooid met berichten. De storyline is best wel indrukwekkend te noemen en uiteindelijk moet je zelfs best wel pijnlijke keuzes zien te maken; Maak je je hetzelf moeilijk, of bescherm je toch die vriend of vriendin van je ten kosten van eventuele problemen die je over jezelf heen kunt krijgen?
Waar Life is Strange al tijden in uitblinkt zijn de soundtracks. Dat is ook in deze game weer het geval. De ene soundtrack is wat beter dan de andere, maar qua audio mag het spel er weer prima wezen. De voice-casting van Max is misschien verre van overtuigend, toch mogen de stemmen over het algemeen prima genoemd worden. Ook grafisch is de franchise wat meer vooruit gegaan. Daar waar de vorige games kwalitatief nogal tekort schoten, daar ziet deze titel er gewoon prima uit, al wordt het nooit indrukwekkend. Haarscherp wordt het nooit en over de gezichten van de personages hangt een soort van lichte waas die je ook in onze gameplay-video kunt bewonderen. Omgevingen zijn daarnaast vrij statisch in elkaar gezet en heel veel bewegingsvrijheid is er nog altijd niet. Taken zijn statisch, waardoor het spel qua keuzes misschien wel herspeelbaar zal zijn, maar qua gameplay en interactie erg eenzijdig zal zijn. De locaties zijn daarnaast ook wat veel van hetzelfde. Van café naar huis tot de universiteit, veel speelt zich op dezelfde locaties af, waardoor de wereld erg klein lijkt. Met Pulse kun je Shift-punten vanaf een afstand opsporen en meteen een glimp opvangen van de tegenovergestelde parallelle tijdlijn zonder dat ze erheen hoeft te reizen, wat serieus superspeurwerk mogelijk maak en dat doe je nogal, vooral vanaf chapter 3. Alle details zijn soms overwhelming en misschien zelfs wel een beetje te veel van het goede op een gegeven moment.
Na meer dan 8 uurtjes en de 5 chapters achter de rug, met een relatief bevredigend en interessant einde, is het wel duidelijk dat het verhaal goed in elkaar steekt. Het wordt wat ‘mystieker’ en ‘zweveriger’ vanaf chapter 4 en daarna vlieg je ook naar het eind, maar uiteindelijk kon ik wel redelijk tevreden terug kijken op mijn ervaring. Het is jammer dat de locaties zoveel van hetzelfde zijn en dat de conversaties soms ontzettend traag verteerd moeten worden. Ook het hoofdpersonage, Max, komt een beetje saai en te lief over en had iets meer beleving mogen hebben. Haar softe stem is dan ook niet overtuigend genoeg. Ook de extra kleding die je kunt toepassen op je karakter voelt erg overbodig, net als de social media en berichten die je kunt volgen op je mobiel. Life is Strange: Double Exposure is echter een prima game als je houdt van een onderhoudend verhaal en qua gameplay niet al te hoge verwachtingen hebt.
