Old school
Games uit het DOS-tijdperk waren vaak simplistisch qua concept en dat zijn sommige games tegenwoordig nog altijd. Een poppetje bestaande uit 7 pixels, een omgeving met de meest verschrikkelijke 16 kleuren die je maar kunt hebben en natuurlijk de arrow-keys die je moet gebruiken ipv. WASD. Het waren andere tijden, maar deze tijd komt weer helemaal terug met Level Devil.
Het concept van deze game is zo simpel als maar kan zijn, al zijn de mechanics misschien iets moderner dan die in de jaren 80. Je moet simpelweg van A naar B lopen, waar een deur op je staat te wachten om te betreden. Dit lijkt makkelijk, maar brengt allerlei obstakels met zich mee, zoals gaten die ontstaan, bewegende elementen en allerlei andere zieke problemen die je lekker kunnen irriteren. Het is dan ook veelal dat de eerste run verkeerd gaat en een observatie betreft van alles wat beweegt of verandert. Soms veranderen zelfs de controls, waarmee links verandert in rechts, en omgekeerd, dus het is vooral jezelf aanpassen aan de omgeving.
Frustraties en grappig
Het spel kent per level een vijftal stages die je door moet komen, waarbij er tal van mechanics elkaar opvolgen, van irritant tot grappig. Het is ongetwijfeld de bedoeling van de developer geweest om de speler zoveel mogelijk dood te laten gaan, maar ook weer niet te veel te irriteren met valstrikken die dynamisch veranderen. De levels zijn namelijk redelijk statisch en kennen een korte leercurve. Je zult dus niet constant of vele minuten per level bezig zijn om jezelf erdoorheen te slaan. Natuurlijk is het soms wel even goed timen en klikken, maar heel veel meer komt er niet bij kijken. Het is echt spelen met de gedachte van de speler wat de developer doet in deze game. Je verwacht elke seconde een nieuw platform waar je bijvoorbeeld op kunt springen, maar het laatste platform laat men juist later of niet komen, waardoor je eigenlijk je verwachtingen niet altijd de vrije loop kunt laten in het spel. Of bijvoorbeeld dat jij ineens de deur bestuurt of de laatste trampoline bespringt die je juist net niet had moeten gebruiken. Dit zorgt ervoor dat je je moet aanpassen dus op een onlogisch ritme, wat ook wel weer grappig is, en vaak zorgt voor de dood.
De constant illusie dat je het level gehaald hebt, om vervolgens gefopt te worden met een valkuil net op het laatste, is zowel een irritatie, als een grote grap. Ik kon het zeker wel waarderen en de levels zijn zo minimalistisch dat het geen ergernis is om een level nogmaals te spelen. Level Devil kent net wat minder dan 50 levels, verdeeld over weer 5 stages, waarmee je best wel enkele uurtjes bezig zult zijn. Echter, de eerste wereld had ik al binnen een uur gehaald, en dan ben je al op de helft ongeveer wat betreft hoeveelheid content. Daarnaast kun je het spel ook nog eens met twee spelers spelen op een keyboard via de WASD- en cursor-keys, waarmee de developer je dus dubbel irriteert. Dubbel zoveel lachen dus wat dat betreft, al moet je het wel een beetje leren waarderen.
