Terug in de tijd
Jaren geleden is het geweest dat de gameswereld volledig verrast werd door L.A. Noire, een detective game waarin je voor de verandering niet tegen de politie strijdt, maar voor de politie. Rockstar kon het niveau van Grand Theft Auto echter niet evenaren, alhoewel de game toch erg goed scoorde. Inmiddels heeft hetzelfde concern besloten om een remaster van het spel te maken, met enkele extra content, verbeterde graphics en een Nintendo Switch-versie.
Voor onze review ontvingen we de Nintendo Switch- en PlayStation 4-versie, waarmee we dus flink aan de gang konden met de remaster. Zo kun je het namelijk wel redelijk noemen. Qua content is het spel namelijk niet heel erg uitgebreid, en heb je de mogelijkheid om ruim 25 cases op te lossen. In L.A. Noire draait het puur om de cases, en die zijn interessant. Een moordje hier, een moordje daar, maar wat is er precies gebeurd? Het is aan jou om de betrokkenen hierbij te ondervragen. Met je bolide en partner ga je dan ook geregeld onderweg in de straten van L.A. om te zoeken naar hints en aanwijzingen. Het ondervragen. L.A. Noire is een duistere en gewelddadige detective thriller die zich afspeelt tussen de glitz, glamour en corruptie van het Los Angeles van 1940. De game vertelt het verhaal van onderscheiden veteraan en nieuwbaken detective Cole Phelps die een escalerend aantal misdaadzaken, gebaseerd op echte misdaden, onderzoekt. In de game zul je te maken krijgen met mensen, aanwijzingen en locaties. In het begin word je nog heel erg gestuurd in de locaties die je het beste achtereenvolgens kunt bezoeken, maar later zul je toch iets meer zelf op onderzoek uit moeten om erachter te komen wie de dader is van elke case. Door vragen te stellen aan mensen zul je meer hints krijgen, maar je moet wel een juiste aanpak hanteren. Dit doe je door jezelf als goede of juist slechte cop te gedragen. Maar je kunt ook direct iemand ‘accusen’ van betrokkenheid. Meestal kun je redelijk goed zien aan gezichtstrekjes of iemand liegt of niet. In dat geval moet je meestal de ‘bad cop’ zijn, om ze aan de tand te voelen. Maar je moet ze ook niet kwetsen door boos te worden terwijl ze de waarheid spreken. Want dan vermijden ze al snel de conversatie. In het begin zal het wellicht nog een klein beetje lastig zijn om hier een middenweg in te vinden, maar al snel zul je zien dat snel oogknipperende en wegkijkende karakters niet altijd de waarheid spreken. Toch blijft het vaak lastig om deze keuzes altijd goed te maken en dat maakt de game ook wel uitdagend. Niet alle lichaamstaal is dan ook veelzeggend. Ook zul je allerlei objecten op de plaats delict of in huizen van betrokkenen moeten zoeken om achter de oplossing te kunnen komen. En daarbij is niet elk object benodigd bij het onderzoek. Daarmee probeert de game je iets meer op een dwaalspoor te zetten, al blijven de cases meestal redelijk rechtlijnig. Echter kun je altijd je intuïtiepunten inzetten om je weer op het rechte pad te zetten. Daarnaast bevat de game ook diverse kleine puzzels, welke de cases iets gevarieerder maken.
Free-roaming… mwoah, detective spelen, geweldig!
L.A. Noire is volledig free-roaming, en je kunt gebouwen betreden, maar uiteraard slechts een beperkt aantal. De stad is groot en je kunt echt uren rondrijden zonder dezelfde straten door te hoeven rijden. Daarbij zul je geregeld wat interessante gebouwen tegenkomen en kun je door de politie opgeroepen worden om enkele kleine escalaties uit de weg te ruimen. Dit zijn er overigens heel wat, waardoor je naast de missies echt meer dan genoeg te spelen hebt in de game. Je kunt ook dekking zoeken en schieten en zult regelmatig de achtervolging in moeten zetten op vluchtende mensen, waarmee het spel dus ook redelijk actievol zal zijn. Hierbij is het van belang om overwegingen te maken of je iemand neerschiet of juist levend oppakt. De gameplay is hierbij echter wel wat minder dan bijvoorbeeld GTA. Soms verloopt deze zelfs redelijk houterig, en dat merk je vooral bij achtervolgingen te voet. Het rennen tegen deurkozijnen, het niet helemaal goed interactief reageren met trappen, soms loopt het allemaal net niet helemaal zoals je het zou verwachten, al is dat meestal niet ergelijk. L.A. Noire focust zich namelijk ook niet dermate veel op de actie en combat dan veel andere free-roaming games. Wel komen de cases geregeld over alsof je elke keer deels hetzelfde aan het doen bent; Ga naar locatie A, zoek daar wat aanwijzingen, ondervraag wat mensen, ga naar locatie B, ondervraag daar wat mensen en pak uiteindelijk de dader op. Dit wordt echter vooral gevarieerd door de ene keer een achtervolging erin te betrekken, en de andere keer bijvoorbeeld een schietpartij. Onhandig in de game is de combat die erg clumsy werkt. Ook de save points konden beter. Zo moest ik geregeld hele delen van missies herspelen terwijl ik de keer daarvoor al in een nieuwe case aan het werk was.
Op de PlayStation 4 en Nintendo Switch werken de controls gelukkig wel prima. L.A. Noire voor de Nintendo Switch bevat specifieke verbeteringen inclusief een Joy-Con mode met gyroscopische, op gebaren gebaseerde controls, HD rumble en een nieuwe wijde en over-de-schouder camera hoek, plus passende touch screen controls voor mobiel detective werk. Dit werkt op zich opvallend goed, en brengt een lichte nieuwe dimensie aan de game. Vooral maakt het de game innovatief om te spelen op de console. Het spel is daarmee zowel voor mensen die het spel al eens gespeeld hebben, als voor nieuwkomers zeer toegankelijk, ook op de Switch dus. Daarnaast ziet het spel er ook nog eens best gelikt uit voor een relatief oude game. De lip-sync was in de eerste game al overweldigend realistisch, en dat is uiteraard nog steeds het geval. Maar ook grafisch ziet het spel er opvallend scherper uit. Nee, current-gen is het niet, maar het ziet er allemaal zeker acceptabel uit. Ook qua audio is het spel indrukwekkend. De dialogen komen erg realistisch over en de ambiance er rondom heen wekt echt de ouderwetse jaren 40-stijl. De irritante politie-hoorn op de auto had dan weer niet echt gehoeven.
Als free-roaming game is L.A. Noire zeker niet de beste game in z’n genre, maar als detective game is dit zeker één van de betere games ooit. De cases zijn interessant, en veelal ook makkelijk te begrijpen, en de verschillende elementen in de game zijn erg sterk in elkaar gezet. Denk hierbij aan de hints die je moet zien te vinden, de manieren waarop je gezichten moet zien te interpreteren op leugens of waarheid, en de verschillende locaties die je kunt bezoeken en onderzoeken. Daarmee is dit eigenlijk een verfrissende herintroductie van een toch al geslaagde game, die ongetwijfeld opgepakt zal worden door mensen die de game enkele jaren terug niet op konden pakken. De extra content biedt wellicht niet heel veel extra gameplay, maar met de ruim 25 cases ben je ongetwijfeld heel wat tijd bezig. Daarnaast kunnen de bezitters van een Nintendo-platform nu ook volop genieten van dit ‘duistere avontuur’.
