Aparte mix
Als de vraag is hoe je een 2D-platform-shooter fris en vernieuwend wil laten aanvoelen, kom je waarschijnlijk niet op een combinatie van zombies en cliché Italiaanse maffia. Dit is echter wel waar Crazy Monkey Studios mee is aangekomen.
Het spel begint met het kiezen uit een set characters genaamd Vinnie Cannoli, een gangster uit de drooglegging periode in de fictieve stad van Thugtown. Zijn handlangers heten James Cagney, Silvio Dante en Fat Tony D’Amico. De drunken scenario’s waar zij mee moeten dealen zie je vaak op een zaterdagavond wanneer mensen te veel hebben gedronken dus Vinnie doet wat hij het beste doet, dingen schieten. Het verhaal speelt geen hoofdrol in de game, maar de gameplay des te meer. Het enige wat telt in dit spel is dat je weet wat het verschil is tussen links en rechts.
Klauteren over objecten en alles schieten wat beweegt. Het is een formule die zeer bekend is voor mensen die ooit een Metal Slug-game hebben gespeeld. Je eerste doelwitten zijn zombies die in allerlei verschillende soorten en maten komen. Er zijn zombie politieagenten die niet mikkend een schot lossen met hun pistol, rugby-type zombies die door alles heen beuken en exotische danseressen die je proberen te raken met hun zwepen.
Na een aantal levels kom je menselijke tegenstanders tegen die wat slimmer zijn en dus leuker zijn om af te schieten. Deze tegenstanders schieten terug, verschuilen zich achter objecten, gooien granaten en zorgen ervoor dat jij wel voorzichtiger moet spelen. Naarmate je vordert in het spel krijg je dus toegang tot verschillende wapens zoals pistolen, shotguns, machinegeweren en vlammenwerpers.
Wat Crazy Monkey Studios goed heeft gedaan is de “dreun” of impact van de verschillende wapens. Je krijgt het gevoel dat de verschillende wapens ook echt differentieel schieten en damage doen. Vuren doe je met ZR en herladen wordt gedaan met R op de Switch. De LR en L knoppen worden gebruikt voor je granaten en Molotov cocktails die noodzakelijk worden tegen gangsters en zombies die ergens achter schuilen. De besturing werkt logisch en simpel, en is voor beginnende platformers erg toegankelijk.
Switch(en)
In GG&C werkt het in je voordeel om continu van wapen te wisselen in plaats van te herladen omdat herladen een tijdje duurt. De shotgun doet zijn werk uitstekend maar wanneer je moet herladen komen vijanden ineens wel heel erg snel dichterbij dan verwacht. Het is dan verstandiger om te switchen naar je pistool voor het maken van een headshot.
Helaas duurt het niet lang voordat de gameplay redelijk repetitief begint aan te voelen. Schieten van vijanden gebeurt nooit van veraf maar altijd van dichtbij of vijf stappen er vandaan. Je kan alleen maar horizontaal schieten. Dit haalt wel enige diepgang uit de gameplay weg. Gevolg hiervan is dat ik geen lange speelsessies heb gehad maar vaker korte intervallen.
Dit is een recht-toe-recht-aan port van de pc. Er zijn gelukkig geen motion controls aanwezig. Het spel ziet er gelikt uit omdat alles is hand-getekend en ook op het compacte scherm van de Nintendo Switch ziet het er goed uit. Multiplayer met de JoyCon controllers werkt apart vanwege de kleine controllers maar is zeer leuk om even te doen wanneer je bezoek hebt, echter werkt het niet echt fijn in portable mode. Dit komt omdat het scherm te klein is om met z’n vieren rond een 6.2 inch scherm te zitten.
Wanneer je weinig tijd hebt maar wel even hersenloos wilt knallen is Guns, Gore and Cannoli een leuke afleiding, zeker met vrienden, ondanks de repetitieve gameplay. Zie de game dan ook meer als een tussendoortje dan een game die je in één rits uitspeelt. Gezien de relatief lage prijs valt hier goed mee te leven en vooral door de goede stijl van de graphics weet het spel vast veel gamers aan te trekken op de Nintendo Switch die wat minder diep in de buidel willen tasten.
