Meerdere speelwijzen?
Enkele jaren geleden nog werden we jaarlijks doodgegooid met first person shooters die zich afspeelden in de Tweede Wereldoorlog. Natuurlijk, je hebt diverse tragedies die je kunt verwerken in een game, waaronder D-Day, de strijd om Stalingrad, Kursk, Barbarossa, het Ardennenoffensief en de landing op Sicilië. De laatste jaar neemt het aantal shooters echter af, waarmee de wat modernere shooters haar intrede hebben gedaan. Enemy Front gaat echter wel terug naar het verleden, met weer eens zo’n ouderwetse shooter over de Tweede Wereldoorlog.
In Enemy Front nemen spelers de rol in van Robert Hawkings. Hij vecht in de meest diverse locaties, waaronder in Frankrijk, Noorwegen, Polen en Duitsland zelf. De game biedt diverse benaderingstechnieken die je kunt benutten. Kies jij voor sniping, stealth, sabotage of simpelweg de aanval met assault? Klinkt interessant, maar helaas stelt dit allemaal barweinig voor. Meestal komt het namelijk voor dat je toch de aanval zult kiezen. Toch vind je in de game een indicator, die aangeeft of tegenstanders je spotten. Het is dus zaak om tegenstanders zo nu en dan te flanken en ze met melee-aanvallen uit te schakelen. Vervolgens kun je ze of doden, of als hostage nemen. Echt diepgaand werkt dat echter allemaal niet. Wanneer je vol voor de aanval gaat zul je merken dat meer opponenten zich komen bemoeien met de strijd, waardoor je soms wel gedwongen wordt om stealth te werk te gaan. Leuk is het feit dat je kunt kiezen welke missies je in een campaign als eerste speelt, al zul je ze toch altijd wel moeten spelen, zij het dan in omgekeerde volgorde. Daarnaast zijn er secondary objectives die je kunt spelen, of andere wegen die je kunt bewandelen om zo je missies op een iets andere manier vorm te geven.
De gevechtstechnieken zijn hetgeen wat de game speciaal zou moeten maken, maar dat is helaas niet het geval. Het betreft hier over het algemeen eigenlijk een doodnormale shooter, niet veel meer dan dat. Je wordt zo nu en dan in grootse gevechten gegooid, maar je wordt ook in omgevingen gedropt waar je aardig wat ruimte krijgt om te gaan en staan waar je wilt. De omgevingen zijn weliswaar beperkt, maar lenen zich zo nu en dan om op afstand actie te ondernemen. Daardoor is de gameplay wel aardig gevarieerd. De gameplay is recht-toe-recht-aan, en werkt helaas niet altijd even lekker. Het spel heeft namelijk te maken met framedrops en daarbij komt dat de crosshair lang niet altijd even accuraat is. Dit kan ervoor zorgen dat je zo nu en dan niet weet hoe je nu precies moet richten om tegenstanders te raken. Natuurlijk, in het verleden werkten geweren ook niet geheel accuraat, maar in een game is dat toch wel zo handig. Je kunt verder een verrekijker gebruiken om tegenstanders te laten markeren, zodat je ze makkelijk terug kunt vinden. Bij het sniperen heeft men daarnaast de gameplay van Sniper Elite overgenomen, waarbij je je adem kunt inhouden en kills in slow motion worden uitgebeeld. Verder kun je stenen gooien om tegenstanders af te leiden en ze naar bepaalde posities te lokken. Uiteraard kun je ook granaten en panzerfausts gebruiken. Het wapenarsenaal is niet heel uitgebreid, maar je kunt ongetwijfeld ermee vooruit. Tergend zijn soms de checkpoints, die soms op de meest irritante punten geplaatst zijn of ontbreken waar nodig. Heb je net ’n heel peleton afgeslacht, en ’n minuut later wordt je door 3 man sterk dood geschoten, waarna je weer een heel stuk terug moet beginnen om zo het hele peleton weer af te slachten… Dat zijn van die dingen waardoor je de controller graag even neerlegt en switcht naar iets anders. Daarnaast zijn er verveldende bugs, waaronder wapens die je niet kunt oppakken omdat iemand erop ligt, of je eigen wapen dat plots onzichtbaar wordt in je beeld.
Op elk front, op de soundtrack na, matig
De gameplay werkt met uitzondering van de framerate, die soms erg wisselend is, niet verkeerd, maar dus ook zeker niet prima. Hetzelfde geldt voor de A.I. van tegenstanders. Als kippen zonder kop komen ze soms onwetend op je af stormen. Het komt zelfs regelmatig voor dat ze 2 meter van je afstaan, in halfomgekeerde richting en je nog niet opmerken. Wat dat betreft is dit een game met erg ruwe randen, maar gezien de redelijke prijs van de game is dat misschien niet zo’n ramp. Online zijn spelers hopelijk wat slimmer, maar het probleem daar is dat vrijwel niemand de game speelt. Het spelen in Death Match, Team Deathmatch of de Freedom Fighter modi is dan ook vrijwel nutteloos. Daarnaast bieden de modi ook dermate weinig content en interessante uitdagingen, dat je het al snel hebt gezien na de singleplayer.
Geen promo voor de CryEngine3
Grafisch lijkt de game op het eerste gezicht ’n beetje op Brothers in Arms. Het contrast is erg hoog en kleuren zien er dan ook flitsend uit. Op zich heeft die stijl wel iets aparts, wat direct een opvallende sfeer opwekt. Sommige locaties doen daarnaast sterk denken aan Saving Private Ryan, waaronder de grasvelden en ‘The Church’. Echter, de kwaliteit is een stuk minder. De shooter mag dan wel op de CryEngine3 draaien, maar daar valt barweinig van terug te zien. Alles, maar dan ook werkelijk alles is zeer onscherp, en dat gecombineerd met een matige framerate. Afhankelijk van de omgeving draait en hapert het spel zeer wisselvallig, wat het niet fijn maakt om te spelen. Struiken zien eruit zoals we ze in Call of Duty tegenkwamen, en ook bij het schieten op afstand vallen tegenstanders en objecten in de omgeving maar moeilijk uit elkaar te houden. Ook de animaties van karakters zijn erg matig. Het enige, weinige imponerende zijn de laadschermen van de game, waarbij stilstaande actie uitgelicht wordt via een soort van bewegende camera die door de actie heen gaat. Wel indrukwekkend is de soundtrack in de game, die direct bij het opstarten van de game wordt afgespeeld. Het is één van de weinig echt goede punten van de game.
Het scheelt dat deze game niet de volle mep vraagt van de consument, anders was dit een doom-scenario geworden voor deze titel. Het is ’n beetje een voorproefje op Sniper Elite, dat later deze maand uit zal gaan komen en ongetwijfeld meer imponerend zal zijn. De benoemde negatieve, soms zelfs bedroevende punten, zorgen ervoor dat deze game kwalitatief toch tegenvalt, hoewel de sfeer die het spel uitstraalt niet verkeerd is. De gameplay en slechte framerate zorgen er echter voor dat het spel veelal moeilijk speelbaar is. Op elk front, behalve de audio, is dit een lichte tegenvaller. Zelfs de lage prijs van het spel is dan ook geen rechtvaardigheid om het spel toch aan te schaffen. Wil je echter een vrij standaard shooter waarmee je enkele avonden vooruit kunt, en verder visueel en qua gameplay niet veel van eist, dan kan Enemy Front misschien nog enigszins vermakelijk zijn. Begrijp me niet verkeerd; Enemy Front is geen onspeelbare game, maar de kwaliteit is gewoonweg ver te zoeken. Het klinkt gek maar na al die jaren is dit misschien wel weer eens een verfrissend concept. Met de uitwerking is dat helaas niet dermate genoeg gelukt.
