Dreamscaper

Heeft heel goed uitgeslapen

In een wereld waar het roguelite genre in een rap tempo meters aan het maken is, is het lastig om op te vallen. Vorig jaar was er Hades, een titel met een redelijk bescheiden budget. Een paar maanden geleden was er dan eindelijk Returnal, de eerste roguelite met een groter budget. Deze week komt daar Dreamscaper bij, wederom een kleinere titel van een nieuwe studio. Deze game verdient het daarentegen om een grotere titel in het genre te worden. Waarom? Omdat vrijwel alles klopt.

Iedereen die wel eens een roguelite heeft gespeeld kent de DNA er ondertussen wel van. Je hebt een dungeon met meerdere lagen, een oplopende moeilijkheidsgraad, tijdens een run raap je willekeurige items op, als je faalt raak je alles weer kwijt en tussen een run door speel je permanente zaken vrij die je vervolgens weer mee kan nemen. Zo wordt je alsmaar sterker en slimmer, zodat je weer verder komt tijdens een run. Dreamscaper doet dit met de dream world waar je het gevecht aangaat en de waking world waar je vrienden probeert te maken om sterker te worden. Cassidy, het personage waar je mee speelt, is namelijk nieuw in de stad en kent logischerwijs niemand.

Vrienden maken doe je door tussendoor simpelweg met één van de zeven personages te praten of ze een zelfgemaakt presentje te geven. Allemaal zijn ze uniek dus ze hebben zo hun eigen interesses, achtergronden en voorkeuren wat cadeautjes betreft. Ondanks dat ze gezichtsloze houten poppetjes zijn, wordt er door de lichaamshouding en het verhaaltje zelf nogal wat emotie overgebracht. In het begin zal het over louter oppervlakkige dingen gaan (hoi, ik houd van koffie). Zodra je een beetje verder optrekt met een personage komen er veel meer persoonlijke problemen of ambities aan de orde. Deze zijn allemaal zeer geloofwaardig en sommigen zullen wellicht akelig dicht in de buurt komen van wat je zelf mee maakt of hebt mee gemaakt. Permanent sterker worden is dus niet alleen nodig, het is ook nog eens interessant om te blijven doen. Doodgaan tijdens een run zag ik daarom nooit als een straf, omdat ik de verhaallijnen van iedereen weer een stukje kon volgen.

Inception

De negatieve emoties van Cassidy zelf komen tot stand in de droomwereld. Cassidy lijdt aan chronische depressie door haar verleden (daar blijft men lang geheimzinnig over). De droomwereld bestaat uit meerdere lagen die ieder betrekking hebben op een negatieve emotie die ze tijdens een bepaalde gebeurtenis had. Angst, isolatie en wrok zijn er daar bijvoorbeeld een paar van. Door steeds verder in de droomwereld te komen wordt het langzaam aan duidelijk waar deze emoties vandaan kwamen, wat voor persoon ze is en waarom ze eigenlijk is verhuisd. Vijanden in de droomwereld geven inspiratie waarmee je de droomwereld weer verder kan uitbreiden met challenge rooms, puzzelruimtes en ruimtes om wapens te kunnen kopen of te ruilen. Alles is afgestemd om een zo dromerig mogelijke omgeving op te bouwen en een vorm van zelfverbetering te creëren. Van de namen van je resources, tot aan de namen van je skills, tot aan de muziek, die rustiek is tijdens normale gameplay en bombastisch tijdens de bossfights, tot aan de graphics, die een soort gloei hebben die alleen maar in dromen voor kan komen.

De gameplay in Dreamscaper is in de essentie redelijk vergelijkbaar met soortgelijke isometrische roguelites. Je hebt een degelijke pool van melee wapens, afstandswapens en lucide (magische) aanvallen. Je vecht in een droomwereld dus de ontwikkelaars zijn helemaal los gegaan met de variatie. Vingergeweren, lasers die je uit je ogen schiet, leeuwen die je uit je handen schiet, telekinetische aanvallen, etc. je kan het zo gek niet verzinnen of een vorm daarvan zit erin. Natuurlijk met de nodige gevatte opmerking, want Cassidy weet ook wel dat lasers uit je ogen schieten een beetje idioot is. Heel cool, maar ook idioot.

Aan het begin van een run krijg je de optie om je volledige uitrusting uit te kiezen. Vaak houdt dat in dat je een wapen pakt die je heel fijn vindt of probeert te leren, want ook daar krijg je weer statistieken voor. Gaandeweg vind je echter nieuwe wapens met een hoger level, betere modifiers en een element. Blijven zoeken naar nieuwe uitrustig is dus verstandig om niet achter te blijven op je vijanden. Er zijn maar weinig wapens die echt volledig nutteloos zijn. Een bepaalde voorkeur is wel al snel gevonden en weer vervangen voor de volgende. Al is het nog steeds zo dat een slechte roll van een wapen je run behoorlijk in de soep kan helpen. Zo kan een slechte dodge in combinatie met geen verdediging tegen een bepaald element op een behoorlijk fiasco uitlopen.

Gevechten zijn niet zo chaotisch als bijvoorbeeld Hades. Ze vergen iets meer strategie en gaan een stuk trager. De game stopt je dan ook niet in ruimtes met tientallen vijanden. Ze zijn over het algemeen wat kleiner, meer gefocust op afstand houden en op het juiste moment toeslaan. Even stunnen met je afstandswapen om vervolgens vol in de aanval te gaan met je gigantische hamer. Wat er dan nog overblijft val je vervolgens aan met je lucide aanval om snel heel veel schade te doen. Echt heel intens wordt het niet, maar de methodische en strategische wijze is een leuke afwisseling in vergelijking met de rest van de games in het genre. Wat wel vervelend blijft is de grote hoeveelheid aan “rode zones” in de ruimtes. Dit zijn zones die schadelijk zijn als je erover heen loopt. Er zijn items voor om je daartegen te beschermen, maar de droprate daarvan lijken nogal laag te zijn en in latere levels zijn deze zones zo groot dat je er niet omheen kan.

Dreamscaper is voor mij een originele roguelite. Waar de meeste in het genre momenteel vooral de actie kant opgaan, doet deze game het omgedraaide en kijkt vooral naar binnen. Het dromerige sfeertje in combinatie met de vele realistische verhaaltjes en emoties geven een wat surrealistische weergave die we sinds de eerste Life is Strange niet echt meer hebben gezien. Wat mij betreft kan deze game direct op de troon gaan zitten. Samen langs Hades dan.