Elke keer als er een game uitkomt die op de Dragonball serie gebaseerd is, kunnen we een verhaaltje houden over hoe graag we vroeger keken naar de televisie serie. Maar onderhand begint het aantal Dragonball games te vlug te groeien, waardoor veel liefhebbers al na een aantal delen gestopt zijn met het kopen van dergelijke games. Maar toch blijven het ene deel naar het andere in de winkels verschijnen en zijn er zelfs diverse Dragonball game series die mensen kunnen oppakken. Ondanks dat zijn er veel mensen die Dragonball een warm hart toe dragen en wordt er elke keer gehoopt op die ultieme ervaring. Helaas weet de nieuwste game, Dragonball Raging Blast 2, in het rijtje, maar gedeeltelijk te voldoen aan deze wensen en dat is toch wel jammer, want de basis en het idee zit erg goed in elkaar.
Geen verhaal, alleen maar de gevechten
De verhaalmodus uit de vorige games begon onderhand mijn neusgaten uit te komen, omdat het verhaal na al die jaren niet verandert is. Gelukkig hebben we in Raging Blast 2 alleen maar met gevechten te maken en daar ben ik eigenlijk erg blij om. De fans zullen natuurlijk wel de combinaties en volgorde van vijanden herkennen uit de serie en meer zou ik eigenlijk niet verwachten van een Dragonball game. Elk karakter heeft een eigen campaign die te doorlopen is met rond de 15+ gevechten. Met een hoeveelheid van 90 karakters en 15 gevechten per man heeft de singleplayer een enorme sloot aan content te bieden. Aan het begin van de game kan je grofweg met de helft van de mogelijke karakters aan de gang gaan, maar zul je de rest moeten unlocken. Dit klinkt natuurlijk erg interessant, maar het unlocken van de karakters gaat pijnlijk langzaam en wie een volledige lijst met karakters wilt verkrijgen zal de game uren en uren moeten spelen. Ze hadden van mij niet alle karakters meteen aan het begin vrij hoeven geven, maar iets sneller unlocken zou de pijn snel verminderen. Naast de karakters bevat de game ook een vijftal filmpjes, honderden plaatjes, diverse moves, pakjes, een complete biografie van de karakters en tientallen muzieknummers die allemaal verdiend moeten worden. Voor de persoon die al zijn vrije tijd in deze game wilt steken is er genoeg te ontdekken. Er is helaas één groot nadeel en dat zijn de gevechten.
Als je de game voor het eerst opstart, wordt het al meteen duidelijk dit is geen game die je even oppakt en meteen de combinaties onder de knie hebt. Voor de meeste mensen zal de besturing zelfs te ingewikkeld zijn, maar de besturing zorgt er wel voor dat je toch echt alles kunt doen wat je in de televisie serie ook ziet gebeuren. Zo kunnen we naast een lichte en sterke aanval, energie ballen afschieten, rondvliegen, ontwijken, opladen, transformeren en natuurlijke diverse herkenbare speciale aanvallen uit onze mouw toveren. Het is mooi om te zien dat de game zoveel opties aan de speler geeft, maar als je eenmaal een tegenstander voor je krijgt, blijf je hangen op die makkelijke combinaties en het herhalend indrukken van de lichte aanvalsknop. Bovendien voelt het grootste gedeelte van de karakters hetzelfde en is de visuele lading het enige wat verschilt. Zo is het enorm wreed om te transformeren naar een sterkere versie van jezelf, maar in praktijk heeft het weinig invloed. Hierdoor verval je al na een aantal gevechten in herhaling en verlies je de motivatie om de game door te spelen. De verschillende gevechten in de campaign maken het er niet beter op en de moeilijkheidsgraad is al helemaal onduidelijk. Je zou verwachten dat de game langzamerhand moeilijker wordt, maar het is zelfs mogelijk om na het eerste gevecht een op dat moment onverslaanbare vijand voor je neus te krijgen op de moeilijkheid graad ultimate. Waarna de game onlogisch weer vrolijk verder gaat op easy. Dit zorgt er natuurlijk voor dat je gaat wisselen tussen karakters, maar op een bepaald moment zit je toch echt klem. De gevechten zijn niet allemaal gebaseerd op ‘krijg de levensbalk van de vijand op nul’, maar soms moet je een bepaalde tijd overleven, mag je niet geraakt worden, krijg je geen Ki erbij en moet je zoveel mogelijk vijanden in een tijdslimiet verslaan. Dit zorgt gelukkig wel voor de nodige variatie, maar wederom de afwisselende moeilijkheidsgraad, maakt de game vooral op het begin onnodig frustrerend. Naast de campaign hebben we ook een training, offline en online multiplayer en een arcade modus, die we onderhand wel kennen van de vorige games.
Presentatie, top!
De presentatie van de game zit erg goed in elkaar. De karakters zijn allemaal één op één overgenomen uit de televisie serie en de stemmen, zowel de Engelse en Japanse, zijn terug te vinden in de game. Het grootste pluspunt is de presentatie van de game zelf. Het intro filmpje ziet er onwijs strak uit, de menuutjes zijn vloeiend, gedetailleerd en erg mooi vormgegeven en de plaatjes van de karakters en beelden uit de televisieserie zijn haarscherp. De achtergronden is het enige in de game dat veel beter had gekund. Ze zien er erg kaal en sfeerloos uit. Ook het level van destructie ligt niet erg hoog. Gelukkig zijn er wel heel veel verschillende levels te vinden en zijn er veel herkenbare plekken nagemaakt. De laadtijden zijn ook lekker vlot, wat we natuurlijk erg graag zien. Aan de presentatie ligt het dus zeker niet.
Dragonball Raging Blast 2 is een game die het op alle vlakken goed doet, behalve de gameplay en dat is een kwalijke zaak voor een videogame. De besturing zal voor de grootste groep mensen te ingewikkeld zijn en laat je teveel verschillende acties uit voeren. Hierdoor blijf je al snel op de makkelijke combinaties hangen en kan iemand met wat wild drukken op knoppen erg ver komen. De herhaling is al snel merkbaar. De presentatie is erg verzorgd en is het vooral de vormgeving van de menuutjes dat opvalt. Natuurlijk moeten we niet vergeten dat de game bomvol met content en karakters zit en dit allemaal in overeenkomt met de televisie serie. Het is alleen jammer dat de gevechten al dit moois in de weg zit en je de game al snel zal wegleggen.
