Toegankelijk voor iedereen
Als ik iets zou moeten benoemen als een guiltypleasure van me dan is het wel Dragon Ball. Als tiener was ik al volledig in de ban van de avonturen van Goku. Schreeuwend in de woonkamer om te kijken of ik mijn toen donkere haardos kon veranderen in een gouden. Iedere dag na school ging de televisie standaard op Cartoon Network. Dat het zo nu en dan weer opnieuw begon kon mij niet interesseren. De games interesseerde mij echter altijd iets minder en beschreef ik altijd als leuk, maar niet meer dan dat. Vorig jaar werd daarentegen met een hoop kabaal en spektakel Dragon Ball FighterZ aangekondigd. Een 2D fighter gemaakt door Arc System Works (ASW). Vooral bekend van Guilty Gear en BlazBlue. ASW heeft echter ook al ervaring met het maken van spellen gebaseerd op materiaal van andere partijen. Hard Corps: Uprising en Persona 4: Arena zijn bijvoorbeeld twee van zulke titels. ASW is een gigantische speler in alles wat met 2D te maken heeft en dat zie je goed terug in Dragon Ball FighterZ.
Makkelijk te leren, moeilijk om te beheersen
Gezien het bronmateriaal was het enigszins te verwachten dat ASW zal proberen om een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. Het vechtsysteem kenmerkt zich dan ook vooral door de verschillende mechanieken die vrij simpel te leren zijn, maar verschrikkelijk lastig zijn om volledig te beheersen. Je hebt je standaard vier aanvalsknoppen light, medium, heavy en special (meestal een projectiel) die respectievelijk verstopt zitten onder de vier face buttons van je controller. Druk je een aantal keer achter elkaar op een knop dan doe je een auto combo die, afhankelijk van de volgorde, kan eindigen in een super. Onder de rechterschouderknoppen zit de Dragon Rush (een combo die de verdediging van je tegenstander breekt) en Super Dash (een dash om de afstand tussen jou en je tegenstander te verkleinen). De linkerschouderknoppen worden gebruikt voor assists en het veranderen van je personage. Beneden en heavy attack is een universele aanval om je tegenstander de lucht in te meppen / trappen en speciale aanvallen inclusief supers worden uitgevoerd door naar beneden en voren / achteren te combineren met één van de aanvalsknoppen. Voor mensen die regelmatig fighters spelen klinkt dit wellicht niet al te ingewikkeld, omdat alle aanvallen eigenlijk hetzelfde zijn als een simpele vuurbal gooien in Street Fighter. De complexiteit zit hem vooral in het opstellen van je team en het combineren van alle aanvallen inclusief assists in een gigantische combo. Je team bestaat uit drie karakters en alhoewel het verleidelijk is om je favoriete personages te kiezen, is het ook verstandig om goed na te denken over wat deze toevoegen aan het geheel. Niet iedereen heeft een projectiel als assist. Sommige assists zijn bijvoorbeeld vooral bedoeld als initiatie van een aircombo of om er direct een super achteraan uit te voeren.Het systeem is behoorlijk toegankelijk, maar het is overduidelijk dat de meer gevorderde spelers iemand die enkel super dashes en auto combo’s gebruikt gemakkelijk van het scherm afveegt. Timing is namelijk essentieel en een goed getimede beneden plus heavy kan bijvoorbeeld gebruikt worden om een super dash keihard te counteren met een eigen combo en een gigantische super waar al jouw personages aan de beurt komen om hun grootste aanvallen uit te voeren.
Gezien de toegankelijkheid is de online mode dan ook wat geschikter voor alle spelers. Je hoeft niet direct afgeschrikt te worden door de vele complexe mechanieken en aanvallen. Iedereen kan in principe een lobby induiken en met wat tactiek een gevecht winnen. Auto combo’s zijn redelijk effectief waardoor je daarmee al vrij ver kan komen. Het is daarentegen wel aan te raden om ook een aantal andere combo’s aan te leren met behulp van de practice mode. Deze doen meer schade, zijn veel spectaculairder en leuker om uit te voeren. Je hoeft je overigens niet druk te maken over de netcode. De open beta was voor veel spelers niet te spelen, omdat de servers overbelast waren, maar dit lijkt verholpen te zijn. Persoonlijk heb ik nog geen lag meegemaakt sinds de servers beschikbaar zijn. Het duurt zo nu en dan even om een gevecht te starten. Zodra je aan het vechten bent draait het echter prima.
Attack of theclones
Heb je minder trek om tegen echte mensen te vechten, dan kan je altijd je tijd nog storten in de arcade mode of het verhaal. De arcade mode is vrij kaal en bestaat eigenlijk alleen uit een aaneenschakeling van gevechten. Er zijn geen tussen-, begin of eindfilmpjes en vooral in de laatste gevechten merk je dat de A.I. wel erg harde klappen uitdeelt in vergelijking met die van jou. Het is een leuke afleiding om even snel een paar minuten te knokken tegen de computer. Voor een volledige single player ervaring is het daarentegen niet voldoende.
In tegenstelling tot de arcade mode heeft het verhaal veel meer om het lijf. De kern hiervan is dat verschillende clones van onze geliefde personages de wereld proberen te vernietigen. Jij als speler neemt letterlijk het lichaam van een personage over om deze te besturen. In-game word je beschreven als ziel die in de personages zit om hun krachten te kunnen gebruiken. Dit maakt het geheel voor fans van het eerste uur ook wat geloofwaardiger. De gebeurtenissen in het verhaal nemen plaats na alle andere gebeurtenissen van de anime en fans weten dat Goku bijvoorbeeld met zijn pink Yamcha of Krillin al kan vernietigen. Zonder jou kunnen ze niet eens vliegen of een simpele vuurbal vuren. Het leuke hiervan is dat je ook direct wordt aangesproken door alle personages. Je wordt letterlijk het verhaal ingezogen. De graphics en voice overs helpen hier nog extra aan mee. Het ziet er op een aantal kleine dingen na uit alsof je echt naar de anime zit te kijken. Het enige grote nadeel is dat personages niet echt geïntroduceerd worden. Mensen die nooit de anime hebben gezien zullen de vele fanservice gerelateerde cutscenes dan ook voor lief moeten nemen. Voor fans is er echter veel lol te beleven aan de verscheidene gesprekken tussen personages die elkaar in de anime nooit hebben gesproken. Bijna iedere teamcombinatie kan resulteren in een scené waar men elkaar aanspreekt op hun gebreken.Cell spreekt Nappa bijvoorbeeld aan op het feit dat hij geen super Saiyan kan worden.
Zijn er dan geen grote nadelen te bekennen? Jawel, het rooster van 24 karakters, waarvan drie vrij gespeeld dienen te worden, lijkt in het begin vrij groot en gevarieerd genoeg. Het drie-tegen-drie systeem zorgt er echter al snel voor dat je regelmatig tegen dezelfde personages vecht. Online zie je nu nog vooral vaak Goku, Vegeta, Teen Gohan of één van de andere erg toegankelijke personages. Het is geen absolute ramp, maar het kan op den duur wel wat saai worden.
ASW heeft een Dragon Ball game ontwikkeld die vrij weinig verkeerd doet. Het ziet er fantastisch uit, de sfeer is geweldig, het vechten is spectaculair zonder overweldigend te worden en het is voor iedereen toegankelijk. De tijd zal het leren of de community wat meer variatie gebruikt wat het rooster en combo’s betreft. In recente jaren is dit echter de game die het meest aanvoelt als een Dragon Ball game. Voor fans praktisch een must en voor anderen een goede toevoeging aan je collectie.
