Zeven jaar na het sluiten van de deuren van Telltale Games zijn games die in losse afleveringen uitkomen zo goed als verdwenen. Het was een genre waarin je vooral keuzes maakt en kijkt wat er gebeurt. Telltale-spellen stonden dan ook bekend om hun sterke dialogen en karakterontwikkeling. Dispatch, het debuut van AdHoc Studio, opgericht door een groot aantal voormalige Telltale-ontwikkelaars, blaast het genre nieuw leven in. En hoe. Na vier van de acht geplande afleveringen kunnen we gerust zeggen dat het genre gelukkig nog niet volledig is uitgestorven.
Een superhelden kantoorbaan
Dispatch plaatst je in een wereld vol superhelden, maar niet zoals we die kennen uit de bioscoop. Geen galactische gevechten of apocalyptische eindbazen, maar een wereld waarin superheld zijn een kantoorbaan is. Je speelt als Robert Robertson, een held zonder krachten, maar beter bekend als Mecha Man. Het peperdure robotpak geeft Robert de kans om als superheld op te treden. Maar wanneer het pak het begeeft, rest hem maar één optie: een kantoorbaantje als dispatcher bij een superheldenbedrijf, waar hij een team van voormalige schurken in het veld op afstand moet aansturen.
Dispatch combineert diverse genres: drama, donkere comedy en actie. Denk The Boys qua cynisme, de stijl van Invincible en de gesprekken van de Critical Role Dungeons & Dragons-sessies. Het is een wereld waar superhelden menselijk aanvoelen en verschillende lagen hebben. De schrijvers weten met een goed gevoel voor karakterontwikkeling elk personage fris en geloofwaardig neer te zetten.
Een interactieve tv-serie
De grootste kritiek op de Telltale-games was vaak de grafische kwaliteit, en met Dispatch hebben ze dat punt duidelijk ter harte genomen. De eerste aflevering opent als een high-budget animatieserie: veel actie, kleurrijke details en dynamisch camerawerk. Het voelt alsof je in een tv-aflevering speelt. De presentatie is strak, de overgangen tussen scènes zijn soepel en de regie is opvallend sterk. De game weet ook goed de tijd te nemen voor de simpele dingen, waardoor het nog meer aanvoelt als een tv-serie. Dispatch schuwt volwassen thema’s niet. De game bevat grof taalgebruik, ongemakkelijke sekshumor en zelfs een paar expliciete beelden die je niet vaak in games ziet. Het is rauw en geeft de game veel karakter.
De geweldige cast helpt enorm. De stemacteurs, met onder andere bekende namen als Aaron Paul, Jared Goldstein, Brian Dobson en Vincent Tong, tillen alles naar een hoger niveau. De chemie tussen personages is uitstekend; het voelt nooit geforceerd of overdreven aan. De onderlinge gesprekken klinken natuurlijk, vol humor, ongemakkelijke stiltes en emoties. Dispatch is net zo leuk is om te bekijken als om te spelen.
Drie gameplaylagen
Qua gameplay is Dispatch opgedeeld in drie onderdelen: dialogen, quick-time events en de dispatch mini-game. De dialogen vormen een groot deel van de filmische ervaring. Je krijgt telkens drie opties die, in typische Telltale-stijl, bepalen hoe anderen op je reageren. Verwacht geen drastische splitsingen in het verhaal, maar genoeg nuance om je keuzes betekenis te geven. Het zijn subtiele verschuivingen die vooral invloed hebben op relaties en toon, en dat werkt uitstekend.
De quick-time events (QTE’s) voegen wat spanning toe tijdens actievolle momenten. Ze zijn optioneel, maar ik raad aan ze aan te laten staan: ze doorbreken de filmische flow net genoeg om je actief bij de scène te houden. Zonder die momenten voelt de game soms té passief aan, het blijft tenslotte een game en geen tv-serie. De hack mini-game is hier een verlenging van. Hier zul je regemaltig zo snel mogelijk knoppen in moeten drukken om een kubus naar de overkant te rollen.
De dispatch mini-game is groter dan je in eerste instantie zou denken. Hier neem je de rol van manager op je en stuur je jouw team van (ex-)schurken op missies. Je krijgt een kaart vol incidenten met hier en daar wat extra informatie. Door te letten op de sterke en zwakke punten van je teamleden kies je wie je op pad stuurt naar een bepaald incident. Kies slim en je bent succesvol, kies slecht en iemand raakt gewond of faalt. Het systeem doet denken aan een bordspel met een vleugje simulatie, en het werkt verrassend goed. Het geeft de game net die extra laag die je niet verwacht bij een verhalende game als deze. Een verkeerde keuze levert bovendien geen catastrofe op; het blijft allemaal speels en vergevingsgezind. De nadruk ligt op het verhaal.
Een episodische structuur met plussen en minnen
Dispatch verschijnt in acht afleveringen, waarvan de eerste vier nu speelbaar zijn. Elke episode duurt minder dan een uur, wat betekent dat de complete ervaring met moeite de acht uur zal aantikken. Het episodische model werkt deels in het voordeel van de game: elke aflevering eindigt met een cliffhanger. Toch vraag ik me af of dit format in 2025 nog de beste keuze is. De meeste spelers willen tegenwoordig gewoon bingen. Dispatch is zo meeslepend dat het wachten op de volgende aflevering voelt als een frustrerende pauze in plaats van een bewuste ademruimte. Daarnaast is de structuur van de afleveringen vrij voorspelbaar: een lange cutscene, gevolgd door een dispatch-moment, dan weer een dialoogscène, credits, en door. Het is allemaal goed uitgewerkt, maar het patroon wordt na vier afleveringen al wat zichtbaar. Een iets dynamischer opbouw had de serie goed gedaan.
Een leuke toevoeging: aan het einde van elke aflevering krijg je een overzicht van hoe jouw keuzes zich verhouden tot die van andere spelers. Het is een beetje gimmicky, maar wel eentje die perfect past bij dit soort games. Het laat bovendien zien dat er soms momenten zijn die veel andere spelers niet kiezen.
De keuzes van iedereen
Technisch gezien is Dispatch verrassend sterk. De game draait soepel, ziet er fantastisch uit en straalt een polish uit die je niet vaak ziet bij de eerste game van een nieuwe studio. De animaties zijn vloeiend, de belichting uitstekend en de soundtrack is heerlijk.
De game is niet perfect. Op pc is er bijvoorbeeld geen ultrawide-ondersteuning, wat jammer is voor wie deze prachtige game schermvullend wil spelen. Ook in de eerdere build waren er soms kleine hangmomenten. Het zijn kleinigheden, maar in zo’n sterk gepolijste productie vallen ze op. Dit is dan ook een game die ik eerder op console zou spelen als ik weer zou moeten kiezen. Eerlijk gezegd is dit de ideale game om op de bank te ervaren.
De beste Telltale-game die geen Telltale heet
Na vier afleveringen kan ik met zekerheid zeggen dat Dispatch de beste Telltale-achtige game ooit is. AdHoc Studio bewijst met Dispatch dat het episodische format nog steeds bestaansrecht heeft. Het combineert de sterke verhalende traditie van zijn voorgangers met moderne presentatie, uitstekende stemacteurs en een verrassend leuke mini-game die aansluit bij het verhaal. De superheldenwereld voelt fris en geloofwaardig, ondanks dat we het genre onderhand wel iets te vaak voorbij zien komen. Het episodische model vraagt om geduld en de structuur is iets te herkenbaar, maar dat zijn kleine minpunten tegenover de kwaliteit van het geheel. Je kunt de game ook over een maandje halen, dan kun je meteen alles doorlopen.
