Film noir met een vleugje morele dilemma’s
David Cage, je houdt van zijn games, je hebt een hekel aan ze of je mengt je graag in de discussie of het überhaupt games zijn. Filmische games met weinig traditionele gameplay en een verhaallijn dat erg gebaseerd is op de keuzes die je maakt. Het zijn absoluut geen standaard games en ze zijn zeer afhankelijk van het verhaal of de setting. Met Detroit: Become Human lijkt het erop alsof Cage alles inzet op maatschappelijke dilemma’s. Wat zou jij als mens doen als er machines zijn die niet van mensen zijn te onderscheiden? Is het nog menselijk om deze machines te behandelen als objecten zodra ze een eigen wil beginnen te creëren? Moeten we machines dan als gelijken behandelen? Is het mogelijk om een relatie te hebben met een machine? Het zijn dat soort vragen die de revue passeren en letterlijk aan je gesteld worden. Het is alleen een tikkeltje zonde dat het nergens echt dieper gaat dan deze dilemma’s, die we al vaker en beter uitgewerkt hebben gezien. Hierdoor zijn vooral de intieme momenten met de speelbare personages en de setting zelf veel interessanter.
Subtiele gameplay verbeteringen
Cage neemt je mee naar het jaar 2038. Het bedrijf Cyberlife heeft androïden ontwikkeld die het werk van mensen hebben overgenomen, boy bands bestaan volledig uit androïden, voor het huishouden kan je een androïde kopen en de werkeloosheid is op een recordniveau. De mensheid is overduidelijk niet blij en behandelen androïden als hun eigendom, totdat ze in opstand komen. Deze opstand beleef je vanuit drie perspectieven. Net zoals Heavy Rain speel je namelijk met meerdere personages. Connor, de gehoorzame detective die vooral methodiek te werk gaat en een onderzoek pleegt hoe het komt dat androïden een eigen wil krijgen. Markus, de directe tegenpool van Connor die al snel in het midden van de belangstelling staat. Kara, het personage uit de allereerste trailer en een soort pleegmoeder van een menselijk kind, beleeft daarentegen een verhaal dat redelijk losstaat van de overkoepelende problematiek. Ieder personage heeft zo zijn eigen gameplay elementen waardoor de wat minimalistische gameplay toch wat gevarieerder blijft dan je zou verwachten. Connor kan bijvoorbeeld zijn detective vaardigheden gebruiken om tijdens een onderzoek een moordsituatie met een scanner te onderzoeken om zo een reconstructie te maken. Na zo een scené kom je dikwijls in een actiescené terecht met de welbekende Quantic Dream quicktime events en een belangrijke keuze. Dit is niet anders dan de vorige games van deze studio. Wat wel anders is, is de flowchart aan het einde van een hoofdstuk. In deze flowchart worden je keuzes en de gevolgen hiervan exact weergegeven. Naar mijn mening een erg goede toevoeging, omdat het je veel meer handvaten geeft om het verhaal eventueel nog een keer door te lopen. Je kan immers zien of je met een bepaalde keuze een totaal ander pad beloopt. Ook kan je praktisch ieder hoofdstuk ergens op de helft beginnen waardoor je niet alles opnieuw hoeft te doen. Het zijn die kleine dingen die de speelbaarheid positief beïnvloeden.
Extreem goed acteerwerk, matig script
Het productieniveau ligt net zoals de vorige titels torenhoog. Het acteerwerk is nog beter dan Beyond: Two Souls waardoor persoonlijke situaties, waar nodig, emotioneel en geloofwaardig overkomen. Deze situaties zijn de hoogtepunten van de game. Markus herrijst in het begin van het verhaal letterlijk op uit het niets en Kara heeft meerdere emotionele momenten die erg goed zijn neergezet. Zo komt Kara een verlaten pretpark tegen met een draaimolen waar ze eindelijk even op adem kunnen komen. Het wordt hier duidelijk dat Quantic Dream de gave heeft om een simpele situatie te veranderen in een emotionele achtbaan. Het is dan ook jammer dat dit nergens te zien is in het hoofdverhaal. Deze zit, ondanks je keuzes, vol met clichés die je van mijlenver aan ziet komen. De maatschappelijke kwesties zijn tevens een klein beetje overtrokken en zetten een mensheid neer die androïden verachten, maar ze vervolgens wel zo veel mogelijk gebruiken voor hun eigen gemakzucht om ze uiteindelijk weer te misbruiken. Deze tegenstrijdigheden rukken mij persoonlijk zonder pardon uit het verhaal. Het enige grijze gebied is Chleo, de androïde die je in het hoofdmenu aanspreekt en vragen stelt of jij als speler eventueel een relatie zou willen met een machine. In verscheidene andere vormen van multimedia hebben we gezien dat in dit thema veel meer kan zitten. Het is wellicht onorigineel om het te vergelijk met Blade Runner, Ex-Machina ofWestworld, maar het lijkt er zo nu en dan op alsof Detroit: Become Human verhaaltechnisch een paar jaar te laat is uitgekomen.
Ondanks het matige hoofdverhaal kan ik deze game toch zeker aanraden. Het is een technisch hoogstandje met schitterende graphics, een geweldige soundtrack, sterk acteerwerk, een mijlpaal in motion capture, de gameplay verbeteringen nodigen ditmaal wel uit om de game herhaaldelijk te spelen en je zou zelf een machine moeten zijn om geen emotie te voelen tijdens het spelen. Dat het niet voor iedereen is blijft duidelijk, maar het is zeker voor iedereen een game om te overwegen.
