Een genre vooral voor mobiel
Tower-defense is een genre waarvoor ik wel een zwak heb, vooral op de mobiel. Het is een toegankelijk genre en op de een of andere manier geeft het je een kick als je alles vernietigd ziet worden of juist net die moeilijk opponenten tegen weet te houden. Het is vaak op het nippertje gezien de balans die ontwikkelaars erin stoppen. Het lukt vaak net wel of net niet, al dan niet moet je upgrades aankopen om een level door te kunnen komen. Defender’s Quest 2: Mists of Ruin is een game voor de PC waarin je een soort van basis moet zien te verdedigen. Met man-en-kracht zet je karakters in om je te wapenen.
Het concept van tower-defense games is vaak eenvoudig; Je zet wat verdediging neer in de vorm van gebouwen, je hebt een looppad dat tegenstanders kunnen bewandelen en je hebt een eindpunt waar ze niet mogen komen. Dat werkt hier redelijk hetzelfde; Je hebt echter hier een basis dat je moet zien te beschermen met characters die je kunt plaatsen. Van Hunters tot lange-afstand karakters, ieder heeft zo zijn of haar specialiteiten die je kunt benutten. Deze characters en ook de basis kun je vervolgens weer upgrades geven. Zo kan de basis, die gedurende de game verandert naar onder andere een krab, bijvoorbeeld middels juice dat je opspaart laten schieten of vijanden laten ‘freezen’ en je karakters kun je ook weer upgrades geven, zoals betere (standaard) schoten. Je kunt ze daarnaast ook armor geven want ze kunnen ook sterven door tegenstanders die ze kapot maaien. Verder kun je tijdens een game je spelers boosten, waarmee ze krachtiger worden. Door vijanden te verslaan kun je juice verzamelen die daarbij ingezet kan worden. De waves komen in rondes, maar kun je ook direct opvragen als je er klaar voor bent. Daarnaast kun je de tijd stilzetten indien gewenst, zodat je makkelijk je karakters kunt plaatsen waar je wilt. Maar je kunt karakters ook weer terug nemen om ze te tactisch te verplaatsen. Die tactiek kan ook verder toegespitst worden op wat je karakters doen. Wil je bijvoorbeeld karakters zich laten focussen op de sterkste vijand, of juist door laten schieten tot een opponent volledig is verwoest? Dat moet de ‘reach’ natuurlijk wel toelaten. Zo kun je per karakter dus een tactiek plaatsen die zelfs opgeslagen kan worden gedurende de game.
Karakters hebben bepaalde vaardigheden en eigenschappen, waaronder equipment als wapens en armor die je kunt aankopen en toewijzen. Door skill points in te zetten kunnen de spelers hun aanvallen verbeteren. Daarnaast kunnen ze levelen, waarna je dus een skill-point vergaart die je direct kunt inzetten. Qua eigenschappen zijn er aspecten die gebaseerd zijn op jouw toepassingen die je doet verbeteren, waaronder aanval, rijkafstand, snelheid en verdediging. Elk level dat je speelt bevat 3 moeilijkheidsgraden. Daarnaast komen er steeds nieuwe karakters die je vrijspeelt maar er komen ook steeds stuggere tegenstanders die je moet zien te verslaan. De ene is traag en heeft veel health, de ander is snel en doet veel damage. Leuk is dat het motiveert als je een bepaalt level nog niet haalt, om eerdere levels eerst tot de max uit te spelen, zij het op de hoogste moeilijkheidsgraad. Hier krijg je namelijk meer XP en geld (scrap) voor dat je kunt uitgeven uiteindelijk om alsnog de lastigere levels te winnen. De balans hierbij is op zich prima uitgewerkt. Ook zijn er levels waarin een eindbaaas ook verslagen moet worden, waarbij je dus nog tactischer moet omspringen met je party/team en ze moet blijven verplaatsen.
Mengelmoes van stijlen
Qua controls kun je vrijwel alles met je muis doen, al kun je pauzeren met de spatiebalk. Dat werkt op zich prima, zij het dat het selecteren van de characters die je wilt bootsten of plaatsen soms niet lijkt te functioneren. Je moet dan ook meerdere malen klikken zo nu en dan, wat irritant is. De game ziet er grafisch op zich prima uit, met artwork-achtige illustraties begeleid door tekst die het verhaal moeten vormen. Van een interessant verhaal kun je echter niet echt spreken. Daarnaast vind ik de gradients vaak niet zo passen bij de illustratieve graphics. De buttons en balkjes zijn bijvoorbeeld erg fancy met gradiens uitgewerkt, en illustraties weer erg strak uitgewerkt. Ook checkboxes zien eruit alsof het een website implementatie is zonder CSS die is toegepast. Het is soms een mengelmoes van stijlen. Al met al ziet het er toch wel prima uit moet ik zeggen, en is alles lekker overzichtelijk en functioneel. De missies die je kunt selecteren werken makkelijk, het upgraden van gear werkt prima en ook in-game is het meeste makkelijk te vinden in de user interface.
Het spelen van de game brengt genoeg variatie met zich mee. Zo krijg je gedurende het spel een nieuwe basis en begin je praktisch opnieuw met karakters, waardoor je in feite ook een soort van reboot doet van je party. Deze nieuwe karakters brengen weer nieuwe mogelijkheden met zich mee, zoals teleporteren. Verder kunnen skills zowel qua nieuwe mogelijkheden, als qua niveau verder geupraded worden, waarmee het spel genoeg basismogelijkheden kent. De progressie is voor iedereen te doen, zowel op casual, als op de moeilijkere niveaus. Qua snelheid kun je het spel daarnaast vertragen en versnellen, waardoor de vaart er voor jou ingehouden kan worden, of juist niet. Het is net wat jij wilt en de mogelijkheden passen zich goed aan naar de wensen van de speler. Ook tactisch kun je zo diep gaan als je wilt, met alle statistieken en tactieken, maar je kunt ook lekker casual aan de gang. Defender’s Quest 2: Mists of Ruin is daarmee een perfecte tower-defense game voor elke liefhebber. Zo nu en dan wordt het concept ‘n beetje uitgeknepen en veel van hetzelfde, maar de uren die ik heb gestoken in de game, kon ik mij prima vermaken. Dat is dan ook meer dan genoeg voor een zelfde, prima score.