“We zijn nog lang niet bij de realiteit. Maar we blijven dichterbij komen.” Een zin uit de documentaire “Moral Kombat”, – let op de leuke woordspeling – uit te komen ergens in 2008. De documentaire bestudeert de link tussen geweld en games. Geweld en games. De een kan niet meer genoemd worden zonder de ander schijnt tegenwoordig. In de eerder genoemde documentaire wordt zelfs de schuld van 9/11 op games geschoven. Ook onze vriend Jack Thompson doet een duit in het zakje: “We weten niet waar dit op uitdraait. Waar zijn we over 5 jaar?”.
Cultuur komt voort uit verhalen die verteld worden. Vroeger waren dit mond op mond verhalen. Later boeken. Nog later was daar de video en nu zijn we dan bij games. Cultuur zijn films, schilderijen, liederen, boeken… alles waar een verhaal achter zit. En daar hoort de laatste tien jaar ook de gamewereld bij. Miljoenen kinderen spelen games dus waarom zou het geen cultuur zijn?
Wat ik me dan wel afvraag, waarom zijn games de enige die er dan de schuld van krijgen aan te zetten tot geweld? Sure, vaak worden films er met de haren bij gesleept om maar niet oppervlakkig te lijken. Echter, films zijn alom geaccepteerd en zullen nooit meer verdwijnen. Games daarentegen zijn nieuw en iets wat nieuw is zal altijd een onderwerp van discussie zijn.
Het punt waar veel “tegenstanders” op terugvallen – ik zeg tegenstanders, want laten we duidelijk zijn: ik vind de hele discussie onzin – is dat een game het eerste platform is waar je zelf de moordenaar in speelt. Films kijk je, boeken lees je, songs luister je, maar games speel je. Je kiest wat je wilt doen en vaak word je nog beloond voor een mooie headshot ook. Ik heb mezelf pas verwend op Call Of Duty 4 (om maar een game te noemen). De game kan best realistisch genoemd worden wat betreft de wapens etc.. Ik heb echter niet het idee dat, omdat ik in het spel “PWN” met een licht machine geweer ik in de echte wereld ook een tien man lange killing streak kan halen. Waarschijnlijk raak ik al in paniek als ik het geweer in mijn tas zie terwijl ik op school rond loop! Verder heb ik persoonlijk ook nog nooit de behoefte gehad om iets te gaan proberen wat ik ooit in een game gezien heb. Oké, dat lieg ik; ik heb wel eens geprobeerd geld te krijgen door op een schildpad te springen. Just kidding.
Het punt dat ik al drie alinea’s probeer duidelijk te maken is eigenlijk dat de hele discussie gewoon onzin is. Mensen zoals Jack Thompson zullen altijd blijven zeuren. Als games geaccepteerd zijn en je krijgt 3D holografische wereld zal er vast iemand opstaan om te zeggen; “Dit spoort aan tot slechte dingen”! Films werden ook lang aangekeken vanuit een slechte optiek. Het waait allemaal over. Soms duurt het alleen net iets langer…
Geweld is altijd bij ons geweest. Al sinds Kane ( Kaïn) op gewelddadige wijze Abel om het leven bracht – ja dames en heren, een referentie naar een van de oudste boeken der wereld. Leipo’s zul je altijd hebben en het zal ook vast zo zijn dat een game ooit aanzet tot geweld. Ik weet echter zeker dat ook wel eens iemand door het lint is gegaan vanwege een grove scène Shakespeare’s MacBeth. Ikzelf vind dat gamen juist een rustgevende functie heeft. Waarom zou ik op straat iemand vermoorden, als ik mijn agressie ook op een virtueel persoon kan uitleven? Kost me minder moeite, ik word er niet voor opgepakt en je kan lekker binnen blijven (ik kijk naar buiten…en het regent). Ik bedoel, waarom zou ik door al de moeite gaan? It’s all in the game!
