Er was eens…
Jericho kennen we als een stad op de Westerlijke Jordaanover, niet ver van de rivier de Jordaan en in de buurt van de Dode Zee, maar we kennen Jericho ook als een onlangs verschenen game voor de PC, Xbox 360 en PlayStation 3. De PS3-versie namen we eens onder handen en we konden eens gaan bekijken hoe griezelig dit spel wel niet moet zijn, als we de woorden van Clive Barker mogen geloven.
Deze man heeft namelijk aan de genoemde game gewerkt en de storyline bepaalt. Het mogen dan wel geen uitermate uitgebreide plot betreffen maar deze is al met al in de game vrij gedetailleerd zo kunnen we zien. Clive Barker’s Jericho stuurt de speler naar de stad Al-Khali in het Midden-Oosten, waar het eeuwenoude kwaad weer is opgedoemd. Dit veroorzaakt een intense paranormale activiteit die de aandacht heeft getrokken van het leger. Je bestuurt de Jericho squad, een specialistisch aanvalsteam dat in zowel conventionele als paranormale oorlogsvoering bekwaamd is. Spelers vechten zich een weg door de lagen van tijd in een slopende tocht, terwijl ze hun weg vinden richting het hart van het kwaad. Onderweg word je geconfronteerd met weerzinwekkende legers van helse bewoners, die nu over de stad heersen en dood en verderf zaaien over alles wat zij aanraken. Wanneer de squad gaandeweg de bron van het kwaad benadert, kunnen de spelers steeds minder vertrouwen op traditionele wapens en in plaats daarvan zich moeten concentreren op de gecombineerde paranormaal begaafde talenten van het team.
Jericho doelt erop om spelers het angstzweet in de voeten te brengen maar slaagt daar maar half in. Mede door het wat fletse geluid haalt de game toch niet het beangstigende niveau waarop we al die tijd hebben gehoopt. Daarnaast heeft Jericho ook niet de hype meegemaakt die veel andere titels wel hebben en het horrorgenre is en blijft nu eenmaal een wisselend genre waarbij je in diversiteit kunt verkeren. Begin dit jaar werd namelijk erg veel verwacht van deze game en de sfeer speelde daarbij een grote rol voor deze titel. De schrikmomenten zijn dan ook zeker aanwezig maar naar verloop van tijd heb je de donkere omgevingen wel zo’n beetje gezien en heb je het wel gehad met al die monsters die je beeldscherm in komen jagen. De bloedeffecten die dit veroorzaakt maken het spel wel lekker horrorachtig en de donkere omgevingen waarbij je vaak een zaklamp nodig zult hebben (die je ook gewoon kunt gebruiken) zijn sfeervol en maken het spannend. Daarnaast valt ook direct op dat het geen shooter is waarbij alle tegenstanders van voren in je beeld zullen komen. Ook zul je regelmatig achter je monsters tegen gaan komen die je om zult moeten leggen. Het nodige lood is hierbij nodig want snel omleggen is er niet bij in dit spel.
De game speelt echter zeer lekker moet ik zeggen. Wat me irriteert zijn de altijd verschillende control schemes in games en ook in dit spel is dat weer ‘gevarieerd’ anders. Zo zul je met de achterste schouderknop moeten schieten en kun je verder met de linkerschouderknop gebruik maken van speciale abilities van je gun. Daarnaast is het mogelijk om met je vierkantje gebruik te maken van de optie om je geweer automatisch te laten functioneren, maar kun je er ook voor kiezen om 2 bullets per schot te lanceren, al dan niet meer of minder. Op zich een leuke optie die we lang niet overal zien (in Ghost Recon bijvoorbeeld weer wel). De gameplay loopt echter soepeler dan verwacht en de controls zullen snel gewend aanvoelen. Ook leuk is de feature om je teamgenoten aan te sturen door met de pijltjes aan te geven wat zij moeten doen. Je kunt ze jouw laten coveren/volgen, maar je kunt ze ook vooruit laten rennen. Helaas stelt de omgeving je niet echt in staat om er optimaal gebruik van te maken aangezien de omgevingen vrij bekropt ogen. Verder is dan ook alles on-rails, wat het weer wat minder aantrekkelijk maakt om het spel nog eens te gaan spelen.
Komt bij dat er ook geen multiplayer in het spel zit, maar wel unlockable content. Echter zul je erachter komen dat de uitdagingen die je kunt aangaan bij het verder uitspelen van het spel niet echt veel toevoegen aan de game zelf. De singleplayer campaign is dus hetgeen waar je jezelf even zoet mee zult moeten houden. De eentonigheid hiervan biedt echter niet de ultieme ervaring die je wenst te krijgen. Het horroreffect is er ongetwijfeld wel, maar stroomt langzaam weg.
Veel bloed zweet, maar vooral ook tranen
Jericho moet het vooral hebben van het aardige verhaal, de horrorachtige sfeer en de uitstekende graphics. Je kunt zeggen wat je wil maar de game ziet er op de PlayStation 3 in ieder geval zeer behoorlijk uit. Het teamgevoel is op zich goed uitgewerkt al zul je je soms ook mateloos ergeren aan de te magere A.I. van je medespelers. Het vele bloed dat door de levels verspreid ligt maakt alles zo eng mogelijk maar komt soms ook weer iets wat overdreven over. Gelukkig bieden de controls en de graphics wel een goede uitkomst in de game door simpelweg positief over te komen op mezelf, maar de overige punten als geluid, de variatie en de A.I. hadden in veel opzichten zeker beter gekunt. Toch erg jammer want er had zoveel meer in gezeten wat het spel naar een hoger niveau had kunnen brengen. Dit alles maakt het spel dan ook tot een middelmatige game die in verschillende aspecten opvallend gevarieerd weet te scoren, waardoor het spel dan ook enkel aan te raden valt aan fans van singleplayer horrorgames, al dan niet fans van Clive Barker. Al zullen die er niet al te veel meer zijn kijkende naar zijn laatste films van de afgelopen tijd.
