Terug naar 1986
26 april 1986, de kernramp van Tsjernobyl. De allergrootste kernramp in de geschiedenis van de mens. Talloze games, films en series zijn er al over gemaakt en er zullen er ongetwijfeld nog veel volgen. Ondanks dat het een verschrikkelijke gebeurtenis was, is ons menselijk brein niet bestemd om onze natuurlijke nieuwsgierigheid op te geven. Wat media betreft is er de laatste tijd voldoende om daar aan te voldoen. Een aantal jaren geleden was daar de uitstekende HBO serie Chernobyl (als je die niet hebt gezien, ga daar dan zeker even iets aan doen), S.T.A.L.K.E.R. 2 staat momenteel gepland voor volgend jaar en voor nu is er Chernobylite. Een bovennatuurlijke survival horror thriller die de centrale en de omgeving gebruikt als landschap voor een open wereld game.
Chernobylite is een wat bijzondere game. Vrijwel de volledige game is met behulp van laser scannen zo realistisch mogelijk in beeld gebracht. Het levert imposante en herkenbare plaatjes op zoals het welbekende Duga station. Je weet wel, die gigantische stalen constructies die het meest weg hebben van hoogspanningsmasten. Daar tegenover staat echter een verhaal dat redelijk ver van de realiteit is verwijderd.
In Chernobylite speel je als Igor. Een wetenschapper die zijn vrouw is verloren tijdens de kernramp. Ze is spoorloos verdwenen en jaren later besluit Igor na een aantal vrede dromen om maar eens op zoek te gaan. Starten bij de reactor natuurlijk, want daar is het immers allemaal begonnen. Igor weet echter meer en diep in de reactor vindt hij Chernobylite. Een goedje dat is ontstaan tijdens de ramp en over de volledige omgeving is terug te vinden. Chernobylite is nogal instabiel spul en geeft je de mogelijkheid om allerlei rare fratsen met tijd en ruimte uit te halen. Hij heeft dan ook een portal gun en met Chernobylite kan hij wormgaten openen om zichzelf en anderen te “teleporteren”. Je raadt het al, er is meer aan de hand. Al helemaal als de KGB even hallo komt zeggen en dat doen ze niet om marktproducten te verkopen. Daar start je interdimensionale reis met Tsjernobyl als achtergrond.
Survivallen met een kernreactor in je tuin
Maar wat is Chernobylite nou eigenlijk? Een shooter? Een verhaalgedreven game? Een survival game? Een horror game? Allemaal eigenlijk een beetje. In het begin is Igor nogal een slappeling, want, tja, hij is een wetenschapper. Je wordt de natuur ingegooid om zo veel resources op te halen, je basis een beetje te fatsoeneren, wat bondgenoten aan te nemen en aanwijzingen te vinden over wat er nou in vredesnaam allemaal aan de hand is. De eerste paar uren van dit stuk zijn tergend. Igor raakt nog geen verkeersbord van een meter afstand, schiet in de stress als hij toch iemand weet neer te schieten en gaat al dood als er iemand bij hem in de omgeving de verkeerde kant op niest. Wat betekent dat? Als een idioot resources verzamelen in één van de vijf gebieden en je basis opbouwen, zodat je met de juiste spullen weer meer kan bouwen om bondgenoten te vinden. Het eerste gedeelte van de game ben je dus enkel bezig met alles ontwijken en zoveel mogelijk in de schaduw blijven. Het survival stuk.
Op den duur heb je genoeg resources om daadwerkelijk echt dingen te gaan doen. Voor mij begon de game toen pas een beetje te leven. Je hebt meer bondgenoten die je vaardigheden leren. Zoals het groter maken van je inventory of het (eindelijk) beter kunnen schieten van je wapens. Wat overigens meer is dan enkel ergens een vinkje zetten om te laten weten dat je het kan. De karakters leren je daadwerkelijk wat je moet doen. Met behulp van een obstakelbaan bijvoorbeeld. Er openen veel meer opties om combat aan te gaan en het klungelig bedienen van je wapens wordt wat hanteerbaar. Je kan dus daadwerkelijk gaan schieten zonder dat je zelf aan flarden wordt geschoten. Dit is dan ook het moment dat de game bedenkt om het bovennatuurlijke thema wat op te schroeven en je te bestoken met monsters. Denk dan niet meteen aan Farcry, maar meer de subtiele kant die we kennen van S.T.A.L.K.E.R. Ze vinden hun oorsprong in Chernobylite dus ze hebben zo hun eigen vorm van teleportatie gerichte aanvallen. Het horror element krijgt zo een meer prominente rol, doordat ze op wat ongebruikelijke momenten plots kunnen verschijnen. Wordt het echt eng? Nee, al zijn er wel een aantal jumpscares die op zeer goede locaties geplaatst zijn.
Waar blijft de tijd?
Wat Chernobylite heel erg goed doet is het gespeel met tijd. Zoals eerder vermeld, het goedje Chernobylite biedt de mogelijkheid om te spelen met tijd en ruimte. Ruimte door te kunnen teleporteren en tijd door je keuzes in het verhaal op een later moment nog aan te kunnen passen. Als je doodgaat ga je niet persé dood. Je beland dan in een soort andere dimensie waar al je keuzes tot dat moment met kristallen worden uitgebeeld. Bevalt een keuze je niet, dan kan je deze op dat moment aanpassen om de volledige tijdlijn overhoop te halen. Je kan ze volledig vergeten waardoor de volledige missiestructuur van die beslissing wordt gewist en je hem (gedeeltelijk) opnieuw kan spelen. Je kan zelfs later in de game een object bouwen in je basis om het aanpassen van de tijdlijn op ieder moment te kunnen doen. Er zijn maar weinig games die zoiets echt durven te doen en ik kan de ontwikkelaars van Chernobylite dan alleen maar alle lof geven dat ze deze keuze aanbieden.
Deze game raakt als kleinere game wellicht een beetje bedolven onder al het grote geweld dat er aan zit te komen. Ergens is het zonde dat hij misschien een heel klein beetje in de schaduw van die andere Tsjernobyl gerelateerde game staat. Hoewel de game mij in het begin een beetje verloor door de te grote nadruk op het survival stukje maakte de 80% die daarop volgde zo veel goed. Het verhaal blijft interesseren, de gameplay wordt stukken beter en de sfeer blijft je vastpakken. Wat mij betreft kan deze kleinere game zich prima meten met de grotere jongens.
Lijkt me een sfeervolle game, als hij naar de PS5 komt binnenkort wellicht eens proberen.