De Disney platformers in de 8-bit en 16-bit tijdperk waren altijd van een hoog niveau. De Lion King, Aladdin, Ducktales en Castle of Illusion zijn enkele voorbeelden, waarbij de laatste twee een remake hebben gekregen. Met Ducktales krijgen we een volledige make-over visueel, maar met Castle of Illusion krijgen we een complete “re-imagining”. Wat hiermee bedoelt wordt, kun je lezen in deze review.
Herkenbare elementen in een modern jasje
Castle of Illusion Starring Mickey Mouse is een remake van de Sega Genesis klassieker met dezelfde naam. Maar in plaats van dezelfde game te nemen en alle 2d artwork te vervangen met moderne 2d of 3d artwork, hebben ze hier gekozen om inspiratie op te doen van het origineel en deze te gebruiken in een nieuwe versie van de game met moderne games van nu in het achterhoofd. Denk hierbij dan aan dezelfde thema’s van de verschillende levels, vijanden die lijken op de 16 bit variant en Mickey die dezelfde mogelijkheden heeft. Maar dan met 3d elementen, nieuwe stukken in de levels en het verzamelen van gems om nieuwe levels vrij te spelen. Castle of Illusion is hiermee geen goedkope cash-in van de ontwikkelaar, er is duidelijk moeite en liefde gestoken in de game om de goede herinneringen aan het origineel naar het heden te brengen.
De game is qua presentatie het meest gegroeid en de game voelt vanaf de eerste seconde dan ook echt aan als een familie game, waarbij geen geweld maar vrolijkheid de kern is van het spel. De intro, vertelt door de verteller, legt via geanimeerde artwork kort het kleine verhaaltje uit. Minnie wordt ontvoerd door Mizrabel en Mickey moet haar bevrijden door verschillende gekleurde gems te verzamelen door eindbazen en uiteindelijk Mizrabel te verslaan. De verteller en de vrolijke artwork zorgen ervoor dat het spel op een plaatjesboek lijkt en het is dan ook jammer dat het verhaal weinig te bieden heeft. De verteller legt in spannende woorden uit waar je op dat moment mee bezig bent, maar voegt verder weinig toe aan het spel. Het origineel had hetzelfde verhaal, maar hier had toch iets meer mee gedaan kunnen worden. Maar dit is niet de grootste prestatie van de game. De visuele presentatie, de werelden die van een paar thema’s nu omgezet zijn in 2.5d werelden, zijn rijk aangekleed en ademen echt die Disney sfeer uit. Het wisselen tussen het 2d sidescroller perspectief naar een 3d perspectief gaan vloeiend en heel natuurlijk. Het ziet er top uit, klinkt magisch en je wilt hierdoor graag de game verder ontdekken.
Waarom zo kort en makkelijk?
De presentatie is dus dik in orde, maar het origineel draaide daarnaast voornamelijk om de gameplay. Hier hebben we nog steeds met een pure platformer te maken waarbij spring actie 99% procent uitmaakt van de game. Je moet op platformen springen, op vijanden springen en ook op de eindbazen wordt gesprongen. Je kunt ook af en toe appels gooien om vijanden of obstakels onschadelijk te maken, maar dit blijft tot een minimum. Het besturen van Mickey is even wennen, want het heeft iets ‘zweverigs’. Maar als je eenmaal daaraan gewend bent, voelt het lekker aan en knal je lekker door de levels heen. Er wordt hier goed afgewisseld in omgevingen, obstakels en vinden we ook nieuwe elementen, zoals bijvoorbeeld in het begin een kruispunt waar je de weg moet vinden en andere patronen voor de eindbazen. Deze nieuwe elementen passen er heel natuurlijk in en voelen alsof ze er altijd al in hebben gezeten. Maar Castle of Illusion is erg makkelijk, een misstap wordt namelijk minimaal bestraft door je simpelweg een stukje terug te plaatsen. De eindbazen zijn de enige elementen waar je wat uitdaging zult vinden. Dit zorgt ervoor dat je de game in een paar uur uitspeelt en dat is zelfs inclusief het verzamelen van de meeste collectibles. De hub in de vorm van een kasteel, zodat je levels kunt herspelen is leuk vormgegeven, maar het kan hiermee de duur niet aanzienlijk verlengen.
Castle of Illusion Starring Mickey Mouse is een erg goede platformer geworden met veel diversiteit in de levels, verpakt in Disney vormgeving. Er wordt leuk gespeeld met 2d en 3d overgangen, het heeft het gevoel van een plaatjesboek voor de kleintjes en ziet er gewoon super tof uit. Maar de game is net te gemakkelijk, waardoor je met een enorme snelheid door de game heen vliegt. De gameplay zit erg degelijk in elkaar en dat had best met een paar uurtjes extra verlengd kunnen worden. Remakes mogen van mij vaker op deze manier gebeuren, want zelfs de mensen die het origineel kapot hebben gespeeld, zullen hier wat nieuws vinden.
