Candy Rangers is een on-rails shooter. Een on-rails shooter in 2025 en zelfs eentje zonder een geweer in je hand? Eerlijk is eerlijk: het werkt beter dan je zou verwachten. Het spel weet het klassieke genre net genoeg op te frissen om niet alleen nostalgie los te maken, maar ook daadwerkelijk iets tofs neer te zetten. Het lijkt deels op een Nintendo titel, een arcadekast game en een handheldspel in één. Hoe? Dat lees je in deze review.
Vier verschillende kleuren
De eerste grote twist komt van het schietsysteem. Je kunt hier niet alles zomaar kapotschieten. Er is een slim systeem waarbij je met AWSD vier verschillende kleuren kogels kunt afvuren. Met je muis richt je en de AWSD laat je de vier verschillende personages hun geweren leegschieten. Elke vijand is alleen kwetsbaar voor één specifieke kleur, waardoor je voortdurend moet schakelen en opletten. Het klinkt simpel, maar het maakt de gameplay net wat interessanter. Je zit continu te jongleren tussen de verschillende kleuren.
Het mooie is dat dit systeem een perfecte balans weet te vinden qua moeilijkheid: toegankelijk genoeg voor even tussendoor, maar uitdagend genoeg om interessant te blijven. Vooral als de game je ineens een hele zwerm kleurrijke vijanden voorschotelt en je slim de vijanden in de juiste volgorde moet raken.
Te snel alle trucs op tafel
Al in de eerste paar levels smijt de game met nieuwe mogelijkheden. Springen, een projectiel terugkaatsen, een double jump en een dodge naar voren of achteren. Dat klinkt leuk, maar juist doordat je zó snel alles krijgt, verdwijnt het gevoel van progressie. Je leert alles in een kwartier en daarna voelt het alsof je alleen nog maar variaties krijgt op wat je al kent. Jammer, want hier had meer opbouw in gezeten.
Gelukkig weet de game dat deels te compenseren met creatieve vijanden en eindbazen. Eén van de hoogtepunten is zonder twijfel het gevecht met een paard, waarbij je er letterlijk rondjes omheen moet rennen. Het laat zien hoeveel potentie er eigenlijk in een on-rails shooter kan zitten als je buiten de gebaande paden denkt. Niet alle vijanden zijn even memorabel, maar de variatie is groot genoeg om je steeds weer nieuwsgierig te maken naar wat er daarna komt. Ondanks dat je vastzit aan een pad, het zit in de naam, gooit de game er af en toe een verrassing in. Zo zijn er momenten waar je bijvoorbeeld van richting kunt veranderen. Het zijn dit soort details die voorkomen dat de game ouderwets aanvoelt.
Net te kort
En dan… is het alweer voorbij. Met slechts twintig levels vlieg je er in een paar uur doorheen. Tenzij je voor de 100% gaat en alle tokens en sterren wil verzamelen, ben je eigenlijk veel te snel klaar. Natuurlijk, je kunt nogmaals levels herspelen om die laatste ster te scoren of je ranking op te hogen, maar wie puur voor de hoofdlijn gaat, is er al snel klaar mee.
De moeilijkheidsgraad zorgt er wel voor dat je niet alles in één keer uitspeelt. Soms schiet het spel opeens bizar omhoog in uitdaging. Dat voelt soms oneerlijk, maar meestal blijkt dat je een specifieke actie over het hoofd hebt gezien. Even puzzelen, goed opletten en de juiste kleur of beweging inzetten en ineens valt alles op zijn plek.
Vrolijke presentatie
Qua presentatie weet de game precies de juiste snaar te raken. Kleurrijk, met vrolijke deuntjes en een typische anime-stijl die prima past bij de luchtige arcade-insteek. De variatie in omgevingen, bossen, stranden, tornado’s en stedelijke gebieden, maakt dat je nooit het idee hebt constant in dezelfde setting te schieten. Bonuspunten trouwens voor de ultrawide support, want dat zie je niet vaak bij dit soort kleinere titels.
Het verhaal is verre van baanbrekend en meer een kapstok om de levels aan op te hangen. Toch doet het nét genoeg om te voorkomen dat het geheel alles losse levels aanvoelt. Je voelt tenminste dat er een reden is waarom je van punt A naar punt B knalt, en dat maakt de presentatie compleet.
Een vermakelijke arcadeshooter
Candy Rangers is een schoolvoorbeeld van hoe een klassiek genre opnieuw leven ingeblazen kan worden. De combinatie van een slim kleursysteem, creatieve vijanden en kleine stukjes vrijheid maakt het een toffe ervaring. Tegelijkertijd blijft het gevoel hangen dat er méér in had gezeten. De snelle introductie van alle mechanics en het gebrek aan echte progressie zorgen ervoor dat de game na twintig levels alweer klaar is. Maar misschien is dat juist het mooiste compliment dat je een tussendoortje als dit kunt geven: ik wil meer zien. Meer levels, meer vijanden, meer gekke twists. En als een game dat gevoel achterlaat, dan heeft het z’n werk goed gedaan.
