Betreed de waanzin
Het maakt niet uit hoe jong of oud je bent, praktisch iedereen is ooit wel eens in aanraking gekomen met media dat geïnspireerd is door het werk van H.P. Lovecraft. Lovecraft heeft zo een gigantische stempel gezet op het volledige horrorgenre dat je er eigenlijk niet omheen kunt. Bloodborne en Persona zijn bijvoorbeeld games die erg veel inspiratie putten uit de mythos van Lovecraft. Vreemd genoeg zijn het aantal games die hier volledig op zijn gebaseerd schaars. Call of Cthulhu is echter zo een game die het verhaal van Cthulhu gedeeltelijk bij de strot grijpt en een poging doet om hier een angstaanjagende game van te maken. Ik schrijf gedeeltelijk, omdat het niet gebaseerd is op het originele verhaal, maar op het rollenspel (denk Dungeons& Dragons) met dezelfde naam. Het voordeel hiervan is dat de ontwikkelaars niet persé vast zitten aan een specifiek verhaal. Rollenspellen zijn immers per definitie vloeibaar en onvoorspelbaar. Aan de andere kant heeft dat er wel voor gezorgd dat de game ietwat aan de trage kant is en dat de nadruk veel meer ligt op onderzoeken, uitzoeken en de sfeer van het verhaal.
Voor de mensen die niet direct bekend zijn met het werk van Lovecraft en dan met name Cthulhu. Het draait om een occult, het onbegrijpelijke en het verschil tussen realiteit en de waarheid. Hoe dichter je komt bij de waarheid des te gestoorder jouw realiteit wordt, totdat je uiteindelijk knettergek wordt van hallucinaties, dromen en andere surrealistische zaken. Is hetgeen wat je nu ziet er altijd al geweest, maar begreep je het simpelweg niet of zie je dingen, omdat je al een week niet hebt geslapen? Dit gegeven speelt ook in de game de hoofdrol en laat je daar ook geen seconde op wachten.
Welkom in Darkwater
95% van de game speelt zich af in Darkwater. Een walvissersdorpje waar jij (Edward Pierce) naartoe bent gegaan om een moord uit te zoeken. In eerste instantie lijkt het een vrij traditioneel en somber dorpje met de typische oude schippers in de kroeg en een bende die zich gedraagt alsof het hele dorp van hen is. Dat niet alles koek-en-ei is is al vrij snel duidelijk. Er ligt een walvis op de kade, er wordt gesproken over mythische wezens en je vindt een schuur met een vreemd schilderij. Dit schilderij is de katalysator van je hele onderzoek en leidt je naar het huis van degene die vermoord is. Vanaf dit moment wordt je van locatie naar locatie geloodst en worden de situaties waar je in terecht komt steeds absurder. Gevangenissen waar het binnen begint te regenen, schilderijen die tot leven komen en ziekenhuizen waar geëxperimenteerd wordt op mensen. Dit is zomaar een greep uit de vele scenario’s waar je in terecht komt.
De hele game loopt over van de beklemmende sfeer. Het is niet zo zeer eng zoals een Resident Evil of een Silent Hill, maar de constante twijfel tussen waarheid en werkelijkheid is allerminst prettig te noemen. Het is overduidelijk dat alle mankracht is gestoken in het neerzetten van het verhaal, want de gameplay heeft helaas nogal wat frustrerende en stroeve momenten. Zoveel gameplay is er ook eigenlijk niet. Tijdens je onderzoek ben je vooral bezig met communiceren met de dorpelingen om informatie te verzamelen of je zoekt in de omgeving om objecten te vinden. Er is een skilltree, maar deze heeft niet heel erg veel effect op de uitkomst. Een kleine aanpassing in je vaardigheden kan er op zijn hoogst voor zorgen dat je een puzzel overslaat door met brute kracht een deur open te breken of een slot te forceren. De puzzels zijn daarentegen niet bijzonder moeilijk waardoor het verstandiger is om extra punten te spenderen aan je onderzoek vaardigheden. Deze zijn immers cruciaal om meer te weten te komen over het overlappende onderzoek. Je bent niet voor niets een detective dus je zult die vaardigheden ook dienen te gebruiken. Regelmatig kom je in een soort waas terecht waardoor je een scené kan reconstrueren. Dit komt erop neer dat je in een kleurloze omgeving opzoek bent naar aanwijzingen om erachter te komen wat er exact gebeurd is. Dit begint erg standaard met een simpele reconstructie van een met bloed doordrenkte schuur. Zodra je meer van de mythe weet gaat het steeds verder je eigen psychéin en wordt het een stuk interessanter. De meeste gameplay zit hem vooral in de stealth secties die simpelweg niet erg leuk zijn om te spelen door het gebrek aan opties. Er is geen manier om vijanden te misleiden of uit te schakelen. Je kan je enkel in kasten verstoppen. Er zijn een aantal situaties waar de nadruk meer ligt op actie, maar ook deze zijn bijzonder stroef en komen uiteindelijk neer op het uitzoeken van de meest efficiënte wijze van ontsnappen.
Geen rust voor de gelovigen
Het mag duidelijk zijn dat dit niet bepaald een game is die je speelt voor de gameplay. Je speelt het vooral voor de sfeer, het verhaal en de absurditeit. Interesse in de verhalen van Lovecraft is geen vereiste. Het zal echter wel helpen om de wat matige gameplay en graphics te vergeten. Call of Cthulhu is absoluut geen hoogvlieger. Ik zou echter liegen als ik zou zeggen dat deze game me niet van het begin tot aan het einde van het bijna 10 uur lange verhaal heeft geboeid. Het is alleen jammer dat de ervaring zo nu en dan wordt verhinderd, doordat de bewegingen van de monden niet synchroon lopen met wat er wordt gezegd. Om maar te zwijgen over de ogen van personages die vaak glazig vooruit staren of andere grafische glitches zoals clipping. Desondanks is het een game geworden die zeker niet zou misstaan in een collectie van mensen die van een goed sfeervol verhaal houden.
