ArcRunner

ArcRunner is een rogue-lite third-person shooter waar je het moet opnemen tegen een AI-computer om de Ark te redden. De game neemt veel inspiratie van werelden zoals Tron en Cyberpunk en voegt er een grote hoeveelheid neon aan toe. Trickjump games is een nieuwe indie studio die hard aan de weg timmert en dit is alweer hun derde release en bij verre de meest ambitieuze. In al hun titels hebben we met shooters te maken; van boven af, first-person of third-person. We hebben vertrouwen dat het schietonderdeel goed in elkaar zit, maar weet de studio het roguelite genre succesvol te combineren met een third-person shooter? Dat lees je hier terug in deze review.

Een ninja en een soldaat

Bij een roguelite verwacht je geen diep verhaal en ArcRunner is hier zeker geen uitzondering op. Een vriendelijke computer geeft je de inleiding die je nodig hebt om vervolgens losgelaten te worden in een stylistische wereld met als doel een AI te verslaan. Om de AI te bereieken moet je eerst door drie verschillende gebieden wandelen en natuurlijk zijn er een grote hoeveelheid vijanden die je tijdens deze reis in de weg staan. En zoals met elke roguelite probeer je zover mogelijk te komen, te falen en het nogmaals te proberen. De game bevat drie verschillende klasses, waarvan er twee aan het begin al beschikbaar zijn. De soldaat is je standaard klasse met als enige twee unieke vaardigheden, een grote hamer en een schild die je voor je kunt houden om inkomende projectielen onschadelijk te maken. De Ninja is een stuk interessanter. Je hebt de beschikking tot een katana en kun je onzichtbaar worden waardoor vijanden volledig stoppen met aanvallen. De derde klasse is een hacker die vijanden meer kan overnemen. Geen enorme keuze, maar genoeg om verschillende speelstijlen mogelijk te maken. Als je een klasse gekozen hebt, begint het gevecht meteen.

De gebieden zijn opgedeeld in verschillende levels en elk level wordt deels willekeurig gegenereerd. We zijn flink verwend met de grote hoeveelheid roguelite titels met enorme variatie en ArcRunner weet de speler net niet genoeg verschillende omgevingen voor te schotelen. De eerste paar levels gebruiken maar een handvol bouwblokken, waardoor je al snel dezelfde steegjes en gebouwen tegenkomt. Ook de visuele stijl helpt hier niet. De vrolijke neon kleuren en lijnen die in veel gevallen in dezelfde kleuren gebruikt worden, zorgen ervoor dat de meeste omgevingen op elkaar lijken. Het variëren in kleur van dezelfde bouwblokken had hier zeker al geholpen. Het oog wil ook wat. Gelukkig maken de vijanden dit deels goed. De game gooit meteen een grote hoeveelheid diverse vijanden richting de speler en de game is zeker in het begin uitdagend. Je zult moeten blijven bewegen en je wilt ten alle tijden voorkomen dat je omsingelt wordt door een groep vijanden. Gelukkig heb je een grote hoeveelheid wapens die je bijstaan.

Shotguns en laserpistolen

Je begint met een simpel pistool, maar elke vijand laat wel een wapen vallen die je kunt oppakken. Je komt al snel shotguns, SMG’s, lasergeweren en shock wapens tegen. Er zit flink veel verschil tussen de wapens en dat zien we graag. Je pistool en SMG zijn handig van veraf maar zijn een stuk minder sterk dan bijvoorbeeld een shotgun. Maar met de shotgun moet je echt dicht bij je vijanden komen. Elk wapen die je vindt, komt ook met een opdracht en een upgrade. Voltooi je de opdracht, zoals bijvoorbeeld 100 vijanden verslaan met dat wapen, dan krijg je toegang tot dit wapen aan het begin van je run. De upgrade maakt dezelfde wapens verschillend. Zo zal er eentje iets meer schade doen of de ander iets meer energie genereren. Wat dan weer wel jammer is dat dezelfde wapens te vinden zijn in specifieke levels. Je zult dus geen kans hebben om een wild wapen tegen te komen in het eerste level. Ook voelen de wapens die je verderop in de game vindt niet in alle gevallen een stuk sterker aan. Je kunt gerust de gehele game uitspelen met de shotgun die je aan het begin vindt. De items die je daarentegen vindt, voelen wel interessant genoeg aan met name als je weet wat eraan gaat komen. Zo kan een granaat handig zijn in delen waar er veel vijanden zijn, maar kan een lokmiddel handig zijn tegen de grote eindbazen. Je wilt deze dus regelmatig wisselen.

Voltooi je een level dan krijg je nanites die je kunt inzetten om de klasse uit te breiden. Dit is het deel waar je de voortgang voelt en je eerst een stukje moet grinden om de belangrijkste upgrades aan te schaffen. Er is flink wat te kiezen hier van extra schade tot aan speciale aanvallen. De upgrades worden elke keer twee keer zo duur, waardoor je dus steeds verder moet komen of vaker moet spelen om een upgrade te verdienen. Daarnaast kun je aan het eind van een level ook een bonus kiezen. Deze zijn specifiek per klasse en staan daardoor vast. Dit is wel jammer, want je zou hier wildere bonussen willen zien om je kans te vergroten in het volgende level. De game bevat zelfs een multiplayer modus en net als meeste multiplayer titels kun je hier zeker mee vermaken, maar het hoofdonderdeel is toch echt de singleplayer.

Kratten en nog meer kratten

Voor de spelers die graag alles afspeuren voordat ze verder gaan, is er genoeg te vinden. De levels liggen vol met kratten die je de kans geven om een extra schild te verdienen of een healthpack. Voor de grotere kratten moet je eerst een korte challenge voltooien. Zo moet je de vijanden verslaan met je meleewapen of moet je ze raken terwijl je in de lucht zweeft. De beloningen in deze grote kratten zijn het altijd waard om de challenge te proberen. Kom je ver genoeg dan zul je eindbazen tegenkomen. De eerste eindbaas zijn twee grote robots, eentje met een pistool en de ander met een groot zwaard. Dit zorgt ervoor dat de game flink wat variatie heeft, maar hier wordt ook duidelijk dat de balans soms ver te zoeken is en de AI niet echt slim is. Je kunt regelmatig achter pilaren wachten en ze langzaam raken. Ze volgen ze je niet zo snel omhoog en je melee aanval is wel erg sterk. De gameplay voelt elke keer net goed genoeg aan, maar weet niet te verrassen. De presentatie is erg tof en de game weet ten alle tijden erg soepel te draaien. Er is soms een dipje als er heel veel gebeurt op het scherm, maar niets wat de spelervaring schaadt. De muziek en geluidseffecten leunen zwaar in de sci-fi sfeer en de gevechten voelen daardoor lekker belonend aan.

ArcRunner is een rogue-lite die alles net goed genoeg weet te doen. De wapens voelen goed aan, de upgrades zijn tof en de game bevat flink wat uitdaging. Maar variatie is van belang met name als je regelmatig een level opnieuw moet starten. De levels zien er erg hetzelfde uit en dezelfde wapens in de levels zorgen ervoor dat het begin al snel minder spannend aanvoelt. Je blijft ook snel dezelfde wapens gebruiken omdat de andere wapens niet veel beter aanvoelen. De game weet je zeker voor een aantal uurtjes te vermaken, maar het is niet de volgende game waar je honderden uren in zult steken.