Schaarse markt
Tennisgames, je ziet ze steeds minder lijkt het. Legendarische games als Top Spin kenden we natuurlijk al langer, maar sinds enige tijd zien we games van dit genre niet meer zo heel vaak voorbij komen. AO Tennis 2 is een uitzondering. Of dit een geslaagd vervolg is van een matig ontvangen eerste deel hebben we kunnen bekijken…
In AO Tennis 2 draait het natuurlijk om tennissen. Met sterren als Rafael Nadal, Monfis en Ash Barty kunnen we aan de slag, maar veel sterren ontbreken standaard. Federer, Djokovic, Wrawrinka, ze zijn gelukkig allemaal downloadbaar via de community downloads, maar zijn standaard allemaal niet aanwezig. De gameplay is natuurlijk hetgeen het spel om moet gaan, en deze is allerminst pittig te noemen. Zelfs op de lagere niveaus is de gameplay erg wennen. Het slaan van de bal draait dan ook sterk om timing. Zo is het belangrijk dat je de hit-knop lang genoeg inhoudt zodat hij groen wordt, maar ook het richten met de analoge knoppen draait om timing en snelheid. Hierdoor zul je merken dat zelfs op een lager niveau ballen steeds net uit gaan, of juist net net binnen de lijnen vallen. Je kunt met verschillende knoppen kiezen voor slice-ballen, dropshots, lobs, spin of juist keiharde slagen. Daarnaast kun je ook bij het opslaan kiezen voor verschillende slagtechnieken. Je kunt zelfs onderhands opslaan. Het meppen is in combinatie met de controls, waarbij je ook combinaties met de rechter-trigger kunt gebruiken, vrij omslachtig. Je moet uitermate snel het gebied van de bal kiezen met de analoge stick, en je moet tegelijkertijd ook nog eens de slag-knop timen en in het groene gebied laten vallen, en dit valt niet mee. Het slaan moet op een gegeven moment dan ook een routine worden, anders is een punt score constant een gevecht met jezelf. Persoonlijk houd ik niet echt van deze approach. De gameplay zou juist snel en soepel moeten werken, en niet omslachtig met een hoge leercurve. Dat timing belangrijk is, oké, maar dat het zo uitdagend moeilijk gemaakt wordt haalt deels het plezier in de gameplay weg. Leuk detail is dat je tijdens twijfelachtige gevallen beslissingen van de scheidsrechter kunt challengen. Je kunt hierbij ook wel eens gelijk krijgen, iets wat erg rewarding kan zijn.
Dat de gameplay lastig is, lijkt me een feit, maar dat wordt nog een stukje erger bij het spelen van dubbels. Daarin lijkt het maken van punten soms een onmogelijkheid. Tegenstanders kunnen op de hogere niveaus zowat alle ballen wel terug slaan en vaak ook op manieren waarbij je de haalbaarheid van de bal als onmogelijk zou inschatten. Het winnen van een wedstrijd is überhaupt dan ook een hele uitdaging, daar waar ik toch aardig ervaren ben in het spelen van oudere tennisgames.
Vernieuwd ten opzichte van deel 1 is de career-mode. Hierin moet je een reputatie zien op te bouwen en kun je deelnemen aan toernooien, of juist rust nemen of trainen om je skills te verbeteren. Gedurende het spelen en trainen verdien je vervolgens punten die je uit kunt delen om bijvoorbeeld je lob, backhand of forhand te verbeteren .Daarnaast kun je ook een dubbel-partner zoeken waarmee je deelneemt aan dubbel-toernooien. In de career mode heb je ook filmpjes, al ogen deze vrij doods en weinig spannend. Echt intens voelt de career mode dan ook niet. Je speelt simpelweg constant toernooitjes, en schaft staff aan en verbetert je eigen skills, om vervolgens te klimmen in de wereldranglijst. Toch is dit de meest interessante mode, want naast deze mode valt er maar weinig boeiends te beleven. Je kunt zelf scenario’s maken, waarbij je bijvoorbeeld bepaalde fouten niet mag maken, anders verlies je, maar je kunt ook de Australian Open spelen, of simpelweg online aan de gang tegen andere spelers. Alles voelt echter erg hetzelfde aan en varieert weinig.
Gebrekkig op alle fronten
Die variatie die ontbreekt komt vooral door de presentatie die erg gebrekkig is. Elke intro van de wedstrijd ziet er hetzelfde uit, en ook elke karaktertrekjes zijn steeds weer hetzelfde. Ook de filmpjes zijn herhalend en weinig inspiratievol. Tijdens wedstrijden ontbreekt de sfeer best wel, en elke wedstrijd lijkt weer precies hetzelfde te zijn qua look and feel. Visueel zijn de courts wel redelijk strak in elkaar gezet en je kunt zelfs je eigen tennisomgevingen samenstellen en bouwen, en vervolgens ook sharen. Hetzelfde geldt voor spelers. Echt aangetrokken hiertoe word je echter niet, waardoor je deze features liever links laat liggen, en dat is jammer. AO Tennis 2 voelt dan ook aan als een erg goedkope game, waarbij het basisconcept in elke game mode constant weer opnieuw wordt uitgemolken.
Het was bij mij vooral frustratie dat de toon sloeg in deze game. De gameplay en controls zijn lastig te combineren en zorgen vaak voor ballen die net niet komen waar je wilt. Het timen en de omslachtige controls zorgen ervoor dat je maar lastig punten scoort, vooral door de AI die soms de meest onmogelijke ballen terug slaat. Verder lijken alle game modes erg op elkaar, waardoor je niet echt unieke belevenissen kunt constateren bij het spelen van de verschillende modes. Verder slaat de presentatie de plank volledig mis en valt er maar weinig sfeer te bespeuren tijdens de wedstrijden. AO Tennis 2 is daarmee een matige game die voor zelfs liefhebbers een grote uitdaging vormt, die je wat mij betreft niet eens aan hoeft proberen te gaan.
