All Hands on Deck

Het is altijd leuk om een game uit Nederland voorbij te zien komen. Zeker als die ook nog eens mikt op een genre dat we niet zo vaak voorbij zien komen: de echte coöp-game. Niet eentje waar speler twee voor spek en bonen mee doet, maar een game die je alleen met z’n tweeën kunt spelen. Na het verrassend leuke Split Fiction en het kleurrijke Lego Voyagers van dit jaar, is er nu All Hands on Deck op de Nintendo Switch. En ja, het is een game waar letterlijk twee handen de hoofdrol spelen.

Twee handen op één buik

In All Hands on Deck speel je als Lefty en Righty, twee loslopende handen die in een speelgoedwereld op zoek gaan naar verdwenen knuffels. De opzet is luchtig, vrolijk en neemt zichzelf niet te serieus. Deze twee handen moeten samenwerken door te grijpen, klimmen, slaan en elkaar high fives te geven.

De game is volledig gebouwd rond samenwerking. Alleen spelen is geen optie, want je hebt voor de meeste puzzels twee handen nodig. De puzzels zijn meestal niet al te ingewikkeld, maar je moet wel goed nadenken over hoe je de gebaren steen, papier en schaar combineert. Met steen kun je dingen slaan, met schaar knip je obstakels door en met papier kun je objecten vastpakken of je partner helpen. Het is weer eens wat fris aanvoelt, en ook nog leuk bedacht.

Handige gereedschappen

Door de levels heen vind je allerlei hulpmiddelen die extra diepte toevoegen. Een uitschuifbare arm laat je verder reiken of hoger komen, terwijl een elastiek je kan omtoveren tot een soort menselijke katapult. Het zijn leuke en unieke gereedschappen die zorgen voor afwisseling en soms hilarische situaties.

Maar de besturing van die tools is niet altijd even soepel. De uitschuifbare arm plakt de andere speler wel erg snel vast op het platform en bewegen ermee kan soms behoorlijk lastig zijn. Het zijn momenten waarop All Hands on Deck laat zien dat het vol zit met creatieve ideeën, maar wat meer polijstwerk had geen kwaad gekund.

Speelgoedwereld

Visueel zijn de levels gevuld met felle kleuren. Alles speelt zich af in een fantasierijke speelgoedwereld vol blokken, knuffels en kindertekeningen. De sfeer is luchtig, de muziek vrolijk en de kleine details, zoals de vele auto’s die rondrijden, voegen wat beweging toe aan de levels. Je ziet hier en daar helaas wel wat pop-in, op plekken waar je dat niet zou verwachten. De soundtrack is vrolijk en past goed bij de rest van de presentatie van de game.

Helaas zit de grafische afwerking niet op het niveau van de concurrentie. We zijn misschien een beetje verpest door de eerder genoemde titels. All Hands on Deck mist schaduwen, textuurdetails en effecten die het geheel meer diepte zouden geven. Vooral als je Split Fiction of Lego Voyagers ernaast legt, oogt All Hands on Deck wat minder. De hulpvideo’s zijn bovendien van lage kwaliteit, zeker wanneer ze groot in beeld verschijnen. Het contrast is groot met de goed uitgewerkte overgangen en eindanimaties van levels, die juist wél overtuigen. Dat maakt het des te jammer dat de algemene presentatie niet overal van dit niveau is.

Is dit de hub?

De centrale hub, waar je levels selecteert, is één van de visueel zwakkere onderdelen van de game. Het is een lege ruimte zonder echte sfeer of interactie. Een gemiste kans, want juist daar had de game kunnen knallen met wat extra charme en detail. Gelukkig zijn de levels zelf beter ontworpen.

Al is de moeilijkheidsgraad opvallend hoog in bijna elk level. De puzzels vragen vaak om perfecte timing en precieze samenwerking. Dat is leuk als je met een ervaren gamer speelt, maar met een minder fanatieke partner kan het al snel frustrerend worden. Vooral de levels met strakke timers leverden al snel een zucht op. Die zijn zo scherp afgesteld dat één kleine fout al betekent dat je opnieuw moet beginnen. De uitdaging kan goed zijn, maar het had iets vergevingsgezinder gemogen.

Stroef springwerk

Een ander punt van kritiek is de besturing. De handbewegingen zijn op zich logisch, maar het geheel voelt nooit helemaal vloeiend aan. Springen is het grootste probleem: je hebt telkens het gevoel dat je net niet hoog genoeg komt. Soms blijf je aan een rand hangen of glijd je juist door een object heen. De camera maakt het er ook niet beter op. Die staat regelmatig onder een onhandige hoek, waardoor je niet goed ziet waar je moet landen. In combinatie met de wat haperende besturing voelt het minder soepel aan. De lat ligt hoog bij de besturing van puzzelplatformers op de Nintendo Switch, en hier haalt de game dat niveau net niet.

Naast de hoofdpuzzels zijn er een aantal kleine extra’s om te verzamelen. In elk level vind je twee geheime knopen en gouden muntjes waarmee je nieuwe pakjes voor je handen kunt kopen. Denk aan gekke handschoenen, armbanden of grappige patronen. Het is een simpele maar effectieve manier om wat extra motivatie te geven om levels opnieuw te spelen.

Twee linkerhanden

All Hands on Deck is een aardige coöp-game die vol zit met leuke ideeën. De combinatie van steen, papier, schaar en creatieve hulpmiddelen zorgt voor een originele puzzelervaring. De Nederlandse ontwikkelaars hebben duidelijk liefde gestoken in hun project, en dat voel je in de details en de humor. Helaas blijft de uitvoering wat achter. De besturing mist finesse, de visuals ogen ouderwets en de moeilijkheidsgraad maakt de game minder toegankelijk voor een breed publiek. Het is een game met twee linkerhanden, maar met de juiste ervaren coöp-partner kun je elkaar hopelijk genoeg een handje helpen om de vele toffe ideeën te zien in deze game.